Η κυβέρνηση, με μια προκλητική απόφαση, μοίρασε το επίδομα επικινδυνότητας στους υπαλλήλους της Βουλής – και μάλιστα αναδρομικά. Ναι, στους υπαλλήλους της Βουλής, που εργάζονται σε ένα από τα πιο ασφαλή κτήρια της χώρας, περιτριγυρισμένοι από αστυνομικούς, ελέγχους και κάθε είδους προστασία. Την ίδια στιγμή, τα σώματα ασφαλείας – αστυνομικοί, πυροσβέστες, λιμενικοί – που βάζουν καθημερινά τη ζωή τους σε κίνδυνο, λαμβάνουν ένα υποτυπώδες επίδομα των 100 ευρώ. Αυτό δεν λέγεται «αναγνώριση επικινδυνότητας». Αυτό λέγεται πρόκληση.
Διαβάστε επίσης
Η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι αντιμετωπίζει τους ένστολους ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ενώ δεν διστάζει να εξυπηρετεί μια μικρή, προνομιούχα κάστα εργαζομένων της Βουλής. Και φυσικά, όλα αυτά γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, με διαδικασίες σιωπής και μεθοδεύσεις που θυμίζουν περισσότερο ρουσφέτι παρά δικαιοσύνη.
Όμως η οργή δεν πρέπει να στραφεί μόνο στην κυβέρνηση. Τα συνδικαλιστικά όργανα των σωμάτων ασφαλείας έχουν αποτύχει παταγωδώς. Αντί να ξεσηκώσουν θύελλα αντιδράσεων, αντί να απαιτήσουν δυναμικά το αυτονόητο – ότι η επικινδυνότητα δεν είναι προνόμιο των γραφείων της Βουλής αλλά πραγματικότητα των δρόμων, των πυρκαγιών, της θάλασσας – σιωπούν. Και η σιωπή τους ισοδυναμεί με συνενοχή.
Καιρός να ειπωθεί ξεκάθαρα, όταν το κράτος μοιράζει «επικινδυνότητα» στους προνομιούχους και ψίχουλα σε όσους πραγματικά θυσιάζονται, αυτό δεν είναι απλώς αδικία. Είναι προσβολή. Είναι κοροϊδία. Και όταν οι συνδικαλιστές μας κάθονται με σταυρωμένα χέρια, γίνονται μέρος του προβλήματος.
Η κοινωνία δεν αντέχει άλλες τέτοιες εξόφθαλμες ανισότητες. Αν η κυβέρνηση θέλει να δείξει σεβασμό στους ανθρώπους που πραγματικά κρατούν όρθια την ασφάλεια της χώρας, ας αρχίσει από το αυτονόητο, δίκαιο και ουσιαστικό επίδομα επικινδυνότητας για εκείνους που το κερδίζουν με το αίμα και τον ιδρώτα τους.