Γράφει η Κέλλυ Σαουάχ-Μαραγκουδάκη
Στην Ελλάδα του 2025, την ίδια στιγμή που θρηνούμε νέους ανθρώπους στην άσφαλτο, στα social media ανθίζουν ομάδες που ενημερώνουν «πού έχει μπλόκο η Αστυνομία».
Ιδίως στο Viber, λειτουργούν σχεδόν σαν δίκτυα “πληροφόρησης” — όχι για να σώσουν ζωές, αλλά για να παρακάμψουν τους ελέγχους που θα μπορούσαν να τις σώσουν.
Δεν γίνεται, από τη μία, να ζητάμε καλύτερους δρόμους, σωστή Πολιτεία, αυστηρότερες ποινές και συνεχή αστυνόμευση — και, από την άλλη, να δυσανασχετούμε όταν μας σταματούν για έλεγχο.
Δεν γίνεται να απαιτούμε κράτος που «να κάνει τη δουλειά του», και ταυτόχρονα να προσπαθούμε να το ξεγελάσουμε.
Δεν γίνεται να μιλάμε για οδική ασφάλεια, ενώ παράλληλα τη σαμποτάρουμε.
Η ευαισθητοποίηση λείπει. Ο σεβασμός λείπει. Η οδηγική παιδεία είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Οι έλεγχοι αποσκοπούν στο να προλάβουν το κακό, να φρενάρουν τη νοοτροπία του «έλα μωρέ, δε θα τύχει σε μένα» αλλά και για να θυμίζουν ότι κάθε φορά που πιάνουμε τιμόνι, κρατάμε όχι μόνο τη δική μας ζωή, αλλά και τη ζωή κάποιου άλλου.
Και την ώρα που εμείς «ειδοποιούμε στο Viber» για το πού έχει μπλόκο, πάνω από 600 νέοι άνθρωποι κάθε χρόνο σκοτώνονται στους ελληνικούς δρόμους. Εκατοντάδες οικογένειες καταστρέφονται με τις χαροκαμένες μανάδες να περιφέρονται ζωντανές-νεκρές.
Αρκετά με τους νεκρούς στην άσφαλτο!
Με αριθμούς που ξεπερνούν τους 650 θανάτους ετησίως, η Ελλάδα μετρά περισσότερους νεκρούς από ό,τι θα είχε αν βρισκόταν σε πόλεμο. Όχι σε πόλεμο με όπλα — αλλά σε έναν καθημερινό, ακήρυχτο πόλεμο με την αδιαφορία, την απερισκεψία και την έλλειψη σεβασμού.
Κι αυτός ο πόλεμος, δυστυχώς, δεν έχει εχθρό, δεν έχει νίκες. Έχει μόνο θύματα, αίμα και πολύ πόνο.