Η Ζωή Μαγγίνα κατάγεται από την Αλεξανδρούπολη.
Η συμβολή της στην κατάρτιση των αστυνομικών σε εθνικό επίπεδο είναι σημαντική και αναγνωρίσιμη.
Από το 2009 έως το 2022 δίδαξε στις Σχολές Αστυφυλάκων του Διδυμοτείχου και της Κομοτηνής, ενώ από το 2023 έως το 2025 δίδαξε στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών. Το βιβλίο της με τίτλο «Ανακριτική» αποτέλεσε επίσημο διδακτικό υλικό για όλες τις σχολές της ΕΛ.ΑΣ. πανελλαδικά, την περίοδο 2012–2018. Δικηγόρος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιατρική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, εξειδικεύτηκε στην Υγιεινή και Ασφάλεια στην Εργασία, με επίκεντρο το ανθρώπινο δυναμικό των Σωμάτων Ασφαλείας.
Η έρευνά της για την υγεία, την ασφάλεια και το μετατραυματικό στρες στο αστυνομικό προσωπικό της Αλεξανδρούπολης δεν έμεινε στα χαρτιά: δημοσιεύθηκε, παρουσιάστηκε σε πανελλήνια ιατρικά συνέδρια και βραβεύτηκε από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ.
Η πορεία της Ζωής Μαγγίνα αποδεικνύει ότι η πραγματική προσφορά στην κοινωνία στηρίζεται στη γνώση, την επιμονή, την υπομονή και το πάθος.
Διαβάστε όλα όσα ανέφερε στο ipineza.gr η Ζωή:
Διαβάστε επίσης
Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με την εκπαίδευση της ΕΛ.ΑΣ.;
Η εκπαίδευση στην Ελληνική Αστυνομία ξεκίνησε εντελώς τυχαία. Όταν ήμουν ασκούμενη δικηγόρος, έμαθα από μια φίλη μου, συνάδελφο, ότι δίδασκε στη Σχολή Αστυφυλάκων Διδυμοτείχου. Έμοιαζε τότε για μένα ότι η ζωή μου το ανταπέδωσε για να πραγματοποιήσω το όνειρο μου που από πολύ μικρή ήθελα να γίνω μάχιμη αστυνομικός. Έτσι αμέσως κατέθεσα τα δικαιολογητικά μου, όπου ζητούσαν με προκήρυξη από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας διδακτικό προσωπικό στις Σχολές Αστυφυλάκων για καθηγητές, με πτυχίο Νομικής με τα αντίστοιχα τυπικά προσόντα.
Την αστυνομία την αγαπούσα υπερβολικά από πολύ μικρή επειδή ο μπαμπάς μου ήταν αστυνομικός και ήταν μέρος της ζωής μου να την επισκέπτομαι συχνά.
Επειδή όμως πρώτα αποφάσισα να παντρευτώ, μετά να κάνω παιδί και στη συνέχεια να σπουδάσω, ήταν αδύνατον με μωρό παιδί να επιλέξω να εισαχθώ στις σχολές αστυφυλάκων και να το αφήσω, επειδή παλαιότερα ήταν υποχρεωτική η διετής παραμονή στην Σχολή με συνεχόμενη εκπαίδευση και έπρεπε να διαλέξω ή το παιδί μου ή την Σχολή. Οπότε, δεν δήλωσα καθόλου για Αστυνομία.
Τι σας έκανε να συγγράψετε το βιβλίο «Ανακριτική»;
Το πρώτο μάθημα που δίδαξα για δύο έτη στη Σχολή Αστυφυλάκων Διδυμοτείχου, το έτος 2009-2011, ήταν Διοικητικό Δίκαιο. Το μάθημα ήταν πολύ δύσκολο για τους δόκιμους αστυφύλακες και επειδή το δίδαξα όσο γινόταν πιο αναλυτικά, άρεσε πολύ στους μαθητές μου ο τρόπος διδασκαλίας και μου πρότειναν συνεχώς να γράψω ένα δικό μου βιβλίο Διοικητικού Δικαίου που θα το καταλαβαίνουν καλύτερα, αφού ήταν και υποχρεωτικό μάθημα και στο τέλος έδιναν και εξετάσεις σε αυτό.
Αποφάσισα να εξειδικευτώ στο ποινικό κομμάτι και στο μάθημα Ανακριτική. Παράλληλα, έχοντας παρακολουθήσει και πολλά σχετικά σεμινάρια και ασχοληθεί δύο ολόκληρα χρόνια με έρευνες και με το αντικείμενο, κατάφερα να συγγράψω το έτος 2011, το πρώτο μου σύγγραμμα και να το ολοκληρώσω και στην συνέχεια το επικαιροποίησα το έτος 2017.
Επειδή υπήρχε αμοιβαία αγάπη μεταξύ εμού και όλων των μαθητών μου από όλα τα έτη που έχω έχω διδάξει και στις δύο Σχολές, αποφάσισα το πρώτο βιβλίο να το αφιερώσω στους πρώτους μαθητές μου της Σχολής Αστυφυλάκων διδακτικού έτους 2009 με 2011. Και το δεύτερο βιβλίο να το αφιερώσω και πάλι στους μαθητές μου και των δυο σχολών, Διδυμοτείχου και της Κομοτηνής.
Και ως Καθηγήτρια ήταν ήδη σαν να πραγματοποιήθηκε το όνειρό μου να βρίσκομαι κοντά στην Αστυνομία με άλλη όμως ιδιότητα. Το βιβλίο διδασκόταν από το έτος 2012 έως το 2018 σε όλες τις σχολές της Ελληνικής Αστυνομίας – των Αξιωματικών, Υπαξιωματικών και Αστυφυλάκων Πανελλαδικά – και το παρείχα αφιλοκερδώς σε όλες τις Σχολές για να το μοιράσουν στους δόκιμους.
Από τη Νομική, πώς προχωρήσατε σε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιατρική;
Τρία ήταν γενικά κατά σειρά τα επαγγέλματα που μου άρεσαν πολύ στη ζωή μου:
Η αστυνομία, που ήταν και όνειρό ζωής.
Η νομική επίσης που την αγαπώ πολύ, επειδή μου αρέσει να διεκδικώ το δίκαιο.
Και τέλος η Ιατρική, επειδή μου αρέσει να παρέχω βοήθεια στον συνάνθρωπο.
Το πρώτο το θεωρούσα πολύ εύκολο για να περάσω στις πανελλήνιες, το δεύτερο
μου άρεσε πολύ αλλά το θεωρούσα πολύ δύσκολη σχολή , το ίδιο και το τρίτο – ειδικά ως μητέρα μωρού παιδιού. Οπότε, έχοντας επιτύχει στην Νομική Σχολή και να γίνω δικηγόρος, που την αγαπώ εξίσου. Ήθελα να συνδυάσω το να βρίσκομαι κοντά στην μεγάλη μου αγάπη, δηλαδή να διδάσκω στις σχολές της Αστυνομίας ως καθηγήτρια. Καθώς και στην Ιατρική, κάνοντας μεταπτυχιακό, όπου επέλεξα να ασχοληθώ στη διπλωματική μου εργασία με το αστυνομικό προσωπικό. Στην Υγιεινή και Ασφάλεια στην εργασία και στο μετατραυματικό στρες. Όλα αυτά απαιτούσαν πάρα πολύ διάβασμα επί σειρά ετών, πολύ κόπο, πολύ μόχθο, και θυσίες πολλών ετών.
Η εργασία σας παρουσιάστηκε σε συνέδρια και βραβεύτηκε. Πώς νιώσατε;
Όταν έπρεπε να ολοκληρώσω τη διπλωματική μου εργασία, ήθελα να τελειώνω γρήγορα γιατί είχα κουραστεί υπερβολικά και ήθελα να ολοκληρώσω και το μεταπτυχιακό μου, γιατί ήταν πολύ δύσκολη η Σχολή και λόγω του ότι ήταν της Ιατρικής ΔΠΘ, αλλά και επειδή είχα μαθήματα κάθε μήνα, μία εβδομάδα 12 ώρες ημερησίως στην Αλεξανδρούπολη, στην Ιατρική Σχολή, και έναν μήνα στην Αθήνα, στο Τμήμα Υγιεινής και Ασφάλειας στην Εργασία, εναλλάξ και υποχρεωτικά, χωρίς να επιτρέπονται απουσίες. Και όταν θέλεις κάτι να τελειώσει τότε γίνεται το αντίθετο!
Μόλις ολοκλήρωσα τη μεταπτυχιακή διπλωματική μου εργασία στην Ιατρική Σχολή, μου έγιναν αμέσως προτάσεις να τη δημοσιεύσω, επειδή το θέμα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο – Τελικώς την δημοσίευσα στο 5ο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο Υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία και Κοινωνικής Ιατρικής και διοργανώθηκε από το Εργαστήριο Υγιεινής Τμήμα Ιατρικής, του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και άλλους συνδιοργάνωτες και συνεργαζόμενους φορείς που πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη
το έτος 2014.
Στη συνέχεια, την δημοσίευσα στο 2ο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο Ψυχιατροδικαστικής που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το έτος 2014 και διοργανώθηκε από την Ελληνική Ψυχιατροδικαστική Εταιρεία και τέλος την παρουσίασα στο ετήσιο συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ένωσης Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το έτος 2017 την όπου και βραβεύτηκα τιμής ένεκεν και για το διδακτικό μου έργο στις Σχολές Αστυφυλάκων και για τη μεταπτυχιακή διπλωματική μου εργασία στο Αστυνομικό προσωπικό της Αλεξανδρούπολης.
Παράλληλα δημοσιεύτηκε στο http¨/police net.gr και στο ετήσιο περιοδικό της Αξιωματικής Αστυνομίας έτος 2017. Έτσι και εξειδικεύτηκα στην πορεία στο πειθαρχικό δίκαιο των Αστυνομικών υπαλλήλων και ενδουπηρεσιακά. Φυσικά δεν το περίμενα αυτό, και ήταν μια έκπληξη για μένα και ένιωσα πολύ συγκινημένη που αναγνωρίστηκε το έργο μου στην Αστυνομία.
Υπάρχει κάτι που νιώθετε ότι ακόμα δεν έχει ακουστεί αρκετά σχετικά με την ψυχική υγεία των αστυνομικών;
Δεν υπάρχει κάτι που θέλει την απαιτούμενη προσοχή όσον αφορά το συγκεκριμένο Αστυνομικό Τμήμα της Αλεξανδρούπολης όπου επεκτάθηκε η έρευνα μου, επειδή συνήθως στις επαρχίες δεν αντιμετωπίζουν καταστάσεις έντονου άγχους ή ασφάλειας στην εργασία τους σύμφωνα με τις δηλώσεις τους στα ερωτηματολόγια που τους μοίρασα, σε σχέση με την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, όπου λόγω των μεγαλουπόλεων, ο κίνδυνος είναι σίγουρα πιο αυξημένος και το μετατραυματικό στρες που αντιμετωπίζουν καθημερινά αλλά και η ανασφάλεια λόγω της μεγάλης και απρόβλεπτης εγκληματικότητας που υπάρχει. Σε ότι αφορά τις μεγαλουπόλεις αλλά και άλλες επαρχίες θεωρώ ότι οι αστυνομικοί χρειάζονται γενικά πολύ μεγάλη στήριξη σε όλους τους τομείς, και είναι ένα αδικημένο και παρεξηγημένο επάγγελμα απέναντι στους πολίτες.
Έχετε ασχοληθεί πολλά χρόνια και με τον εθελοντισμό, ως εθελόντρια πυροσβέστρια. Πώς επηρέασε αυτή η εμπειρία την αντίληψή σας για την προσφορά και τον άνθρωπο;
Είμαι μάχιμη εθελόντρια με βαθμό Αρχιπυροσβέστριας από το έτος 2001 στην Πυροσβεστική Υπηρεσία Αλεξανδρούπολης με βαθμό σε συνεχόμενη μάχιμη υπηρεσία, με τρεις οκτάωρες υποχρεωτικές υπηρεσίες κάθε μήνα. που πρέπει να εκτελέσω. Έχω υπηρετήσει στην Κομοτηνή ως φοιτήτρια νομικής, από τις πρώτες εθελόντριες γυναίκες που μόλις είχε ξεκινήσει θεσμός του ο εθελοντισμός, και ο λόγος επειδή μου άρεσε όπως προανέφερα πολύ η μάχιμη υπηρεσία στην αστυνομία, και δεν υπήρχε εθελοντισμός σε αυτό το σώμα, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον να κάνω εθελοντισμό στην Πυροσβεστική, εξίσου μάχιμη υπηρεσία.
Έχω υπηρετήσει επίσης στην Αλεξανδρούπολη, στην Αθήνα στον 1ο Πυροσβεστικό Σταθμό που είναι και ο πιο μάχιμος σε αστικά συμβάντα πανελλαδικά, στο κέντρο της Αθήνας σε όλα τα πόστα, αλλά και στον 7ο σταθμό Αθηνών στον Άγιο Δημήτριο. Πριν ξεκινήσω υπηρεσίες στην Πυροσβεστική είχα διαφορετική άποψη. Το είχα στο μυαλό μου κυρίως ότι η Πυροσβεστική ασχολείται με την κατάσβεση. Μόλις όμως ξεκίνησα να εκτελώ υπηρεσίες διαπίστωσα ότι η δουλειά της Πυροσβεστικής είναι πολύ επικίνδυνη αλλά και ενδιαφέρουσα υπηρεσία σε συμβάντα και είναι άξια συγχαρητηρίων για το πολύτιμο έργο που παρέχει στον συνάνθρωπο.
Έχοντας εκτελέσει απεριόριστες υπηρεσίες και συμμετέχοντας σε πάρα πολλά αστικά συμβάντα, κάποια εξ αυτών ήταν τόσο σοβαρά που τα έδειξαν και σε δελτίο ειδήσεων
διεκδικούσα επί σειρά ετών να ακολουθώ στα συμβάντα, αλλά και να υιοθετηθεί και στους
άλλους εθελοντές ,όποιος ήθελε να συμμετέχει σε αυτά., πριν ακόμη αλλάξει ο νόμος και γίνουν όλα υποχρεωτικά. Η εμπειρία αυτή με έκανε να διαπιστώσω ότι η προσφορά στον
συνάνθρωπο είναι πολύ μεγάλη επειδή διακινδυνεύουμε οι εθελοντές την ζωή μας για να
σώσουμε τον συνάνθρωπο αφιλοκερδώς και με την ίδια επικινδυνότητα με έναν μόνιμο
πυροσβέστη, την ώρα που εκτελούμε υπηρεσίες.
Τι κοινά βλέπετε ανάμεσα στον ρόλο του αστυνομικού και του εθελοντή πυροσβέστη;
Τα μόνα κοινά που έχουν είναι και οι δύο είναι μάχιμες υπηρεσίες, διακινδυνεύουν την ζωή
τους στα συμβάντα, και παρέχουν βοήθεια στους πολίτες αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Πώς ονειρεύεστε τον επόμενο σταθμό της πορείας σας; Υπάρχει κάτι που ακόμα δεν έχετε κάνει και σας “τρώει”;
Σίγουρα υπάρχουν και άλλα που θέλω να κάνω επάνω στην δουλειά μου τα επόμενα χρόνια. Ονειρεύομαι, αν ποτέ προλάβω να γεράσω και να βγω στη σύνταξη, να γράψω ένα βιβλίο για τη ζωή μου. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με όσα κατάφερα να κάνω, και ευχαριστώ τον θεό που κατάφερα να φτάσω ως εδώ. Πιστεύω πως πάντα υπάρχουν πράγματα που όλοι θα θέλαμε να κάνουμε και δεν προλάβαμε. Δεν υπάρχει κάτι που να με τρώει που δεν το έκανα αλλά αν είχα χρόνο θα ήθελα να ασχοληθώ με κάποια χόμπυ.
Όλια Γκαντανίδου
Πηγή: ipineza.gr