Γράφει ο Χρήστος Καργιοτουδης*
Είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι αρκετοί συνδικαλιστές, εντός και εκτός αστυνομίας, αργά ή γρήγορα εκμεταλλεύονται τη συνδικαλιστική τους ιδιότητα για την προώθηση προσωπικών συμφερόντων.
Άλλοτε ξεκινούν με αγαθές προθέσεις, άλλοτε ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικοί συνδικαλιστές· στην πορεία όμως μετατρέπονται σε πολιτικούς που, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν ξεφεύγουν από το γνώριμο ελληνικό μοντέλο: το μοντέλο της μικροπολιτικής, της συναλλαγής και της προσωπικής ανέλιξης. Η ανιδιοτέλεια στην οποία ορκίζονταν εξαφανίζεται κάτω από το βάρος προσωπικών και οικονομικών κινήτρων.
Τι είναι, λοιπόν, ο συνδικαλισμός;
Είναι – ή θα έπρεπε να είναι – η ανιδιοτελής προσφορά στον συνάδελφο και στο σύνολο. Όχι στο άτομο. Όχι στο κόμμα. Όχι στην καριέρα.
Όταν αυτό το στοιχείο χαθεί, δεν μιλάμε πλέον για συνδικαλισμό.
Μιλάμε για θεσμική εκτροπή προς ένα κίνημα που, σε ένα υγιές περιβάλλον, θα έπρεπε να αποτελεί πυλώνα δικαιοσύνης και προστασίας των εργαζομένων.
Κατά την άποψή μου – και το λέω απολύτως συνειδητά – από τη στιγμή που ένας ενεργός συνδικαλιστής επιλέγει είτε εξαρχής είτε στην πορεία να πολιτευθεί, εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Στην κατηγορία της θεσμικής εκτροπής .
Μπορεί να ακούγεται απόλυτο, αλλά στην ουσία πρόκειται για απλά μαθηματικά.
Όταν πολιτεύεσαι:
-
επιλέγεις κομματικές γραμμές,
-
βρίσκεσαι αναπόφευκτα σε σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στην πολιτική και τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση,
-
και αν προσπαθείς να τα κάνεις όλα ταυτόχρονα, όπως είναι φυσικό, κάποια θα μπουν σε δεύτερη μοίρα.
Και το χειρότερο: βάζεις σε έναν φαύλο κύκλο απαξίωσης όλους όσους εκπροσωπείς.
Γιατί όταν πολιτεύεσαι, παύεις ουσιαστικά να συνδικαλίζεσαι – αλλά κρατάς τη συνδικαλιστική ιδιότητα, αξιοποιώντας έμμεσα την οργανωτική βάση των συναδέλφων ως δεξαμενή ψήφων που προσδοκάς να μεταφέρεις σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Και κρατώντας την, ενώ έχεις ήδη «παγώσει» τις διεκδικήσεις για να μην δυσαρεστήσεις τα πολιτικά σου αφεντικά, παγώνεις μαζί και τα δίκαια αιτήματα των συναδέλφων σου.
Οι αγώνες δεν κερδήθηκαν ποτέ με υπακοή.
Κερδήθηκαν με σύγκρουση, με πίεση, με διεκδίκηση.
Όταν λοιπόν κάποιος επιλέγει να υποταχθεί στο εκάστοτε πολιτικό σύστημα επειδή αποφάσισε να μπει μέσα σε αυτό, ο λόγος του περί «αγώνα» δεν είναι τίποτα περισσότερο από υπέρμετρη υποκρισία.
Στην πραγματικότητα, το ζήτημα είναι ίδιο με αυτό που βλέπουμε στην ευρύτερη πολιτική σκηνή:
ο Έλληνας πρέπει επιτέλους να αποκτήσει συνείδηση του τι – και κυρίως ποιους – ψηφίζει.
Γιατί, όσο οι επιλογές αυτές παραμένουν ίδιες, ο φαύλος κύκλος της απαξίωσης που βιώνουμε κι εμείς στην αστυνομία δεν πρόκειται να σπάσει ποτέ.
Η παροιμία «να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι» δεν υπήρξε ποτέ πιο επίκαιρη.
*ΚΑΡΓΙΟΤΟΥΔΗΣ Χρήστος
Πρόεδρος Ε.ΑΣ.Υ.Ν. Κιλκίς – Αντιπρόσωπος στην Π.Ο.ΑΣ.Υ. και στην Eurocop