Γράφει ο Γεώργιος Πετρουλίδης*
"Με αγάπη απο Μπλόκο Αγροτών Δερβενίου"
H απάντηση απο εναν επαγγελματία σκοπευτή και επ "Ανδραγαθία" αστυνομικό, στους "Δήθεν" Επαγγελματίες, Εκπαιδευτές,Αστυνομικούς, Στρατιωτικούς, φαντασμένους μαχητές κλπ. οι οποίοι ποτέ τους δεν κάνουν Πρακτική Σκοποβολή και σε κάθε ερώτηση γιατί; Απαντάνε......
"Δεν είναι το ίδιο, με βγάζει από αυτά που ξέρω και μαθαίνω και εσύ δεν έχεις βρεθεί σε μάχη, οπότε το να πυροβολάς χαρτόνια μέταλλα με χρόνο δεν είναι για μένα κλπ κλπ"....
Αυτή η ερώτηση εμφανίζεται, τελικά, κάτω από σχεδόν κάθε ανάρτηση για εκπαίδευση. Και σε κάποιον έξω από τον κόσμο της απόδοσης, πιθανώς ακούγεται σαν ένα δίκαιο επιχείρημα.
Αλλά αυτή η αντίδραση αγνοεί κάτι θεμελιώδες:
η Μάχη δεν είναι το μέρος όπου αναπτύσσεται η ικανότητα.
Είναι το μέρος όπου η ικανότητα δοκιμάζεται!
Αν δεν χτυπάς με συνέπεια χάρτινους μεταλλικούς στόχους με χρονόμετρα ή οποιοδήποτε ποσοτικοποιήσιμο μέτρο, τότε δεν εκπαιδεύεσαι, απλώς κάνεις πρόβα για την αποτυχία και το λες ρεαλισμό.
Ας εμβαθύνουμε στην επιστήμη.
Η απόκτηση δεξιοτήτων βασίζεται στη συμφραζόμενη απομόνωση.
Η νευροεπιστήμη της απόδοσης μας διδάσκει ότι σε περιβάλλον υψηλού στρες, δεν είναι εκεί όπου μαθαίνεις κινητικά μοτίβα, αλλά εκεί όπου τα εκτελείς!
Στα πρώιμα στάδια μάθησης, χρειαζόμαστε περιβάλλον χαμηλού στρες και υψηλής επανάληψης για να κωδικοποιήσουμε ακριβείς κινητικές προγραμματισμένες ενέργειες. Αυτή είναι η κλειστού βρόχου εκπαίδευση και είναι ακριβώς αυτό που προσφέρει η σκοποβολή σε χάρτινους στόχους: μετρήσιμη, παρατηρήσιμη ανατροφοδότηση για τους βασικούς μηχανισμούς της σκοποβολής.
Από την πίεση της λαβής, μέχρι την οπτική εστίαση και τον συγχρονισμό προετοιμασίας της σκανδάλης.
Δεν μπορείς να διορθώσεις αυτό που δεν μπορείς να δεις, και το χαρτόνι σου δίνει ένα αναγνώσιμο ίχνος κάθε λάθους που κάνεις.
Η πίεση το stress δεν δημιουργεί ικανότητα. Αποκαλύπτει το χαμηλότερο επίπεδο σου.
Το επιχείρημα "δεν έχεις ποτέ βρεθεί σε μάχη" καταρρέει κάτω από τη θεωρία της γνωστικής φόρτωσης. Ο εγκέφαλος υπό στρες υποχωρεί σε αυτό που έχει εκπαιδευτεί σε αυτοματοποιημένη λειτουργία.
Αν αυτό είναι το να δειλιάσεις (flinching), να χτυπάς (slapping) τη σκανδάλη και να κοιτάς πάνω από τα σκοπευτικά σου κάνοντας αστοχες βολές..
Τοτε αυτό θα γίνει...
Αν είναι επαναλήψεις καθαρών παρουσιάσεων (ξηρά προπόνηση), σταθερής λαβής και βολών εστιασμένων στον στόχο με επίγνωση του αποτελέσματος!
Τότε αυτό υπερισχύει!
Γι' αυτό η εσκεμμένη, απομονωμένη, επαναλήψιμη απόδοση σε χάρτινους στόχους δεν είναι απλώς έγκυρη, είναι απαραίτητη.
Δεν προσποιούμαστε ότι τα χαρτόνια είναι άνθρωποι.
Πρόκειται στο να χτίσεις ένα αυτόματο μηχανικό σύστημα στο οποίο μπορείς να εμπιστευτείς, πριν υπάρξει κάποιος που να ανταποδίδει πυρά.
Το χαρτόνι στο πεδίο βολής είναι το εργαστήριο. Όλα τα άλλα είναι δοκιμές στο πεδίο.
Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται και μαθαίνουν σε Force οn Force σενάρια και βολών υπό στρες, εκεί είναι που συμβαίνει η πραγματική εκπαίδευση.
Αλλά αυτά τα σενάρια δεν χτίζουν ικανότητα δεξιότητες σωστό χειρισμό.!
Δοκιμάζουν τη λήψη αποφάσεων και την ανταπόκριση στο στρες βασισμένη σε προϋπάρχουσα ικανότητα.
Χωρίς ένα σταθερό τεχνικό θεμέλιο,αυτά τα σενάρια απλώς σε διδάσκουν να παίρνεις "λάθος αποφάσεις πιο γρήγορα".
Υπάρχει λόγος που οι κορυφαίοι επαγγελματίες σε κάθε τομέα: Αστυνομία, στρατός κλπ, ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσής τους σε ελεγχόμενα, πλούσια σε feedback περιβάλλον χώρους, πριν δοκιμαστούν υπό στρες.
Κανείς δεν γεννιέται με αυτό.
Η εμπειρία μάχης δεν χορηγεί αυτόματη κυριαρχία των μηχανικών της σκοποβολής.
Μερικοί από τους χειρότερους σκοπευτές που έχω γνωρίσει έχουν περάσει από πραγματικές μάχες.
Μερικοί από τους καλύτερους σκοπευτές που ξέρω δεν έχουν.
Το να επιβιώσεις από μια ανταλλαγή πυρών δεν κάνει κάποιον ειδικό, όπως το να επιβιώσεις από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα δεν τον κάνει άριστο οδηγό.
Οπότε τι αποδεικνύει το να χτυπάς χάρτινους μεταλλικούς στόχους ;
Αποδεικνύει ότι καταλαβαίνεις πώς λειτουργεί στην πραγματικότητα η ανάπτυξη δεξιοτήτων.
Αποδεικνύει ότι είσαι αφοσιωμένος στο να χτίσεις συνεπή, βασισμένη σε δεδομένα απόδοση υπό έλεγχο, ώστε να έχεις κάτι στο οποίο να στηριχτείς όταν ο έλεγχος εξαφανιστεί.
Πετρουλίδης Γεώργιος
Εκπαιδευτής ΕΛ.ΑΣ ΣΚΟΕ