Ακόμα ένα καλοκαίρι με φωτιές. Ακόμα ένα μαύρο καλοκαίρι. Άνθρωποι χάνουν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους, τους κόπους μιας ζωής. Κάθε χρόνο γνωρίζουμε ότι θα καίγεται κάποιο μέρος της Ελλάδας μας. Και δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα. Κάθε χρόνο ο ίδιος πόνος, η ίδια αγανάκτηση, η ίδια θλίψη. Οι άνθρωποι που βοηθούν ξανά οι ίδιοι - αστυνομικοί, πυροσβέστες, εθελοντές και απλοί πολίτες. Το μόνο που αλλάζει είναι το μέρος. Πέρυσι η Αθήνα, φέτος η Πάτρα (και πολλές ακόμα περιοχές που έχουν καταστραφεί από πυρκαγιές).
Κάποιοι θυμούνται τις πυρκαγιές λόγω των θυμάτων τους (Ηλεία – 2007, Μάτι – 2018). Και αυτοί οι άνθρωποι είναι οι συγγενείς των θυμάτων ή εμείς οι πολίτες που μάθαμε γι’ αυτούς. ΜΟΝΟ! Είναι αδιανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν την ζωή τους είτε γιατί κάηκαν είτε λόγω των αναθυμιάσεων δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν. Σε μια χώρα που θεωρείται αναπτυγμένη, τον 21ο αιώνα, να υπάρχουν θύματα από πυρκαγιές. Δεν το χώρα ανθρώπινος νους.
Διαβάστε επίσης
Και υπάρχουν και κάποιοι - ακριβώς λόγω των επαναλαμβανόμενων, ανά τα χρόνια, πυρκαγιών - οι οποίοι είναι ρεαλιστές (δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικό χαρακτηρισμό γι’ αυτούς). Μα πόσο εξοικειωμένος μπορεί να είσαι με το μαύρο, με τον πόνο, τα δάκρυα και τις κραυγές απελπισίας του συνανθρώπου σου; Πως μπορείς να μένεις αμέτοχος - τουλάχιστον συναισθηματικά - όταν παρακολουθείς μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και βλέπεις τον πόνο στο πρόσωπό του;
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν επιλέξει συνειδητά να μείνουν στην Ελλάδα και να μην μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Γιατί αγαπούν την χώρα τους, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και δεν χάνουν την ελπίδα τους και την πίστη τους ότι η χώρα αξίζει κάτι καλύτερο, βάζοντας και αυτοί το λιθαράκι τους.
Ευγενία Καραβούλια
Κοινωνιολόγος Παντείου Πανεπιστημίου