Γράφει ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος
Για να δούμε, αυτή τη φορά θα πετύχουν οι αλλαγές στο δημόσιο τομέα, όπως η άρση μονιμότητας, που θα χρειαστεί να ενταχθεί και στη συνταγματική αναθεώρηση;
Διαβάστε επίσης
Ακόμη, από τα χρόνια πριν από τα Μνημόνια, πριν καλά-καλά έρθει η Τρόικα στην Ελλάδα, τα κόμματα μάλωναν για τη μονιμότητα στο Δημόσιο και για το αν και πώς θα πρέπει να απολύονται οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Τα χρόνια πέρασαν και μαζί τους και τα μέτρα των Μνημονίων, που έφεραν τα πάνω κάτω σε μισθούς, συντάξεις και τις εργασιακές σχέσεις. Σιγά σιγά η αγορά εργασίας στον ιδιωτικό τομέα αποκαθίσταται, όπως οι συλλογικές συμβάσεις, οι τριετίες και τα επιδόματα.
Ακόμη, όμως, είμαστε πολύ πίσω σε ό, τι αφορά στους μισθούς και την παραγωγικότητα στο δημόσιο τομέα. Δυστυχώς, παρά τα σχέδια που έκαναν οι Γάλλοι ειδικοί την περίοδο των Μνημονίων δεν κατάφεραν να αλλάξουν το ελληνικό Δημόσιο. Ούτε οι περικοπές λόγω των Μνημονίων έφεραν αποτέλεσμα, αντίθετα μάλιστα, στο 80% των δημόσιων υπηρεσιών χειροτέρεψαν την κατάσταση, με το μέτρο που ισχύει ακόμη και σήμερα, δηλαδή ένας να συνταξιοδοτείται, ένας να προσλαμβάνεται. Ούτε τα μεγάλα κόμματα εξουσίας μπορούν να συμφωνήσουν σε δέκα βασικές αρχές για το πώς θα γίνει παραγωγικός ο δημόσιος τομέας.
Και δυστυχώς, οι περισσότεροι συνεχίζουν να κυνηγάνε την «ουρά» τους. Τα συνδικάτα και η αντιπολίτευση βάζουν πρώτα το θέμα των αυξήσεων στους μισθούς των δημόσιων υπάλληλων και μετά το θέμα της παραγωγικότητας.
Η εκάστοτε κυβέρνηση αφού δεν μπορεί να δώσει αυξήσεις, λόγω των δημοσιονομικών δεσμεύσεων, προτάσσει τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Ούτε το ένα μέτρο μπορεί να φέρει μεγαλύτερες αποδόσεις ούτε το άλλο.
Ποιος είναι αυτός που πιστεύει πως αν αυξηθούν οι μισθοί των δημόσιων υπάλληλων το ελληνικό Δημόσιο θα γίνει καλύτερο και ο πολίτης θα εξυπηρετείται άμεσα χωρίς γραφειοκρατία και γρηγορόσημο;
Από την άλλη, ποιος είναι αυτός που πιστεύει πως αν γίνει άρση της μονιμότητας των δημόσιων υπάλληλων κάποιοι θα φοβηθούν και θα δουλέψουν περισσότερο ή θα περιορισθεί το φακελάκι;
Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει. Όπως έλεγε και ο ποιητής, «Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν», και αυτό συνέβαινε και θα συνεχίσει να συμβαίνει στο ελληνικό Δημόσιο.
Πρέπει μαζί με τις όποιες συνταγματικές αλλαγές προχωρήσουν, να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο δημόσιος υπάλληλος ανάλογα με το πόστο που υπηρετεί.
Η πρώτη και μεγάλη καταστροφή της παραγωγικότητας των δημόσιων υπάλληλων ήταν διαχρονικά η καθιέρωση του ενιαίου μισθολογίου και η έλλειψη αξιοκρατίας και αξιολόγησής τους.
Όλα τελειώνουν τη στιγμή που ένας υπάλληλος γνωρίζει πως όσα και αν προσφέρει, όσο και αν εργαστεί, όσο παραγωγικός και αποτελεσματικός και αν γίνει, στο τέλος του μήνα θα πάρει τα ίδια χρήματα με το συνάδελφό του που την… κοπανάει συνεχώς και δεν ενδιαφέρεται για τους φακέλους που έχει στο γραφείο του.
Του δε προϊστάμενου μίας υπηρεσίας ακυρώνεται ο ρόλος του από τη στιγμή που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον άξιο από τον αδιάφορο υπάλληλο και να τον επιβραβεύσει.
Μετά τα Μνημόνια, και ιδίως μετά τον κορωνοϊό, έγινε, πλέον, σαφές πως οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι το ίδιο και γι’ αυτό και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο.
Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στο ΕΣΥ, από τους γιατρούς μέχρι την τελευταία καθαρίστρια στα κέντρα Υγείας, προσφέρουν πολύ πιο σημαντικές υπηρεσίες από το δημόσιο υπάλληλο που χτυπάει κάρτα σε έναν δήμο ή σε ένα υπουργείο.
Γι’ αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Τα κόμματα, σχεδόν όλα, το έχουν καταλάβει πως για να γεμίσουν τα νοσοκομεία και να λειτουργήσει με αξιώσεις το ΕΣΥ, θα πρέπει να δώσουν πιο πολλά χρήματα στους γιατρούς, τους νοσοκόμους, αλλά και το διοικητικό προσωπικό.
Όταν στη Ρουμανία οι γιατροί που πηγαίνουν να δουλέψουν παίρνουν 6 και 7.000 ευρώ και στην Κύπρο ο μισθός τους φτάνει τις 8.000 ευρώ, όλοι καταλαβαίνουν πως στην Ελλάδα με 2 και 3.000 ευρώ μισθό, σε λίγο δεν θα μείνει κανείς. Το ίδιο συμβαίνει και με τους νοσοκόμους, οι μισθοί των οποίων στο εξωτερικό είναι εφάμιλλοι των ιατρών.
Αυτός, λοιπόν, είναι ένας κλάδος που πρέπει να εξαιρεθεί από το ενιαίο μισθολόγιο και το ίδιο πρέπει να γίνει και με όσους δίνουν τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής, γιατί σε αυτή την κατηγορία των υπαλλήλων οι πειρασμοί είναι μεγάλοι.
Άλλη κατηγορία υπαλλήλων που το Δημόσιο έχει σοβαρό πρόβλημα είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις.
Οι χαμηλοί μισθοί σε όλες τις βαθμίδες ήδη έχουν φέρει τα πρώτα δυσάρεστα αποτελέσματα, καθώς οι παραιτήσεις έρχονται η μία μετά την άλλη, σε κρίσιμες ειδικότητες στο Ναυτικό, την Αεροπορία και τον Στρατό.
Αγοράζουμε πανάκριβα και υπερσύγχρονα αεροπλάνα και πολεμικά πλοία, και δεν υπάρχουν εξιδεικευμένα στελέχη για να τα πιλοτάρουν και να τα χειρισθούν.
Τα πράγματα είναι πιο σοβαρά απ’ ό, τι δείχνουν, και κάτω από αυτές τις συνθήκες, εν έτει 2025, δεν γίνεται ακόμη τα κόμματα να μαλώνουν αν ο βασικός μισθός στο Δημόσιο θα παραμείνει στα 800 ή στα 1.000 ευρώ ή αν θα πρέπει να αμείβεται με τα ίδια χρήματα ένας υπάλληλος γραφείου με έναν νέο πιλότο μαχητικού F-35.
Πηγή: vradini.gr