Η κατωτέρω επιστολή εστάλη στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του Policenet.gr
Ως ενεργή αστυνομικός, θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να ακουστεί η φωνή μου, διότι δεν είμαι αδιάφορη σχετικά με όλα τα πρόσφατα δρώμενα. Είναι πολύ κρίμα που η αστυνομία βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο. Η τωρινή και η προγενέστερες κυβερνήσεις δείχνουν με πράξεις μέσω της διοίκησης που ασκούν ότι δεν τιμούν τον Έλληνα αστυνομικό, αλλά ούτε και ενδιαφέρονται για την πραγματική ασφάλεια των πολιτών. Κάτι το οποίο είναι άξιο απορίας, από τη στιγμή που προχωρούν δημόσια πολιτικά πρόσωπα σε βαρύγδουπες δηλώσεις σχετικά με την αποτελεσματική καταπολέμηση της εγκληματικότητας, ενώ οι ίδιοι μέσα από τις αποφάσεις που παίρνουν αποδεικνύουν ελλιπέστατη κατανόηση όσον αφορά τη διαχείριση του εγκλήματος και ουσιαστικές πολιτικές αντιμετώπισης του. Έχουν όντως τα πρόσωπα που λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις την απαραίτητη κατάρτιση και τα προσόντα για τη θέσπιση τέτοιων μέτρων ή υπάρχουν άλλες σκοπιμότητες; Και αν ναι, ποιες είναι αυτές οι σκοπιμότητες; Λίγη διαφάνεια δε βλάπτει...
Είναι δυνατόν ο κ. Υπουργός να δίνει συμβουλές ψυχολογίας του τύπου «ο αστυνομικός να μπαίνει στη θέση του θύματος», αντί να δίνει οδηγίες και κατευθύνσεις με ουσιαστικές αστυνομικές πρακτικές; Και πέραν τούτου, ρωτήσατε κ. Υπουργέ τον αστυνομικό εάν θέλει και αν δύναται να μπαίνει στη θέση του κάθε θύματος με το οποίο έρχεται σε επαφή; Αυτό αποτελεί παρέμβαση στην προσωπικότητα του αστυνομικού. Ακόμη, όμως και εάν ένας αστυνομικός έχει τη διάθεση να το κάνει, με την ελεύθερη βούληση του (γιατί σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αποτελεί υπηρεσιακή εντολή το «να μπαίνεις στη θέση του θύματος»), όταν ο ίδιος παλεύει για την επιβίωση του με τον ανεπαρκή μισθό που παίρνει σε σύγκριση με το λειτούργημα που προσφέρει, είναι όντως στην ψυχοσυναισθηματική κατάσταση να το πράξει; Όταν ο αστυνομικός απλά επιβιώνει, δε ζει, οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες από μία κυβέρνηση η οποία δεν αποζημιώνει αναλόγως το έργο των αστυνομικών αλλά μόνο απαιτεί και αναζητάει ευθύνες για τα περιστασιακά κακώς κείμενα.
Ακόμη, επειδή ακούστηκε ότι οι Αξιωματικοί Υπηρεσίας δεν περιλαμβάνονται στους αστυνομικούς πρώτης γραμμής, ας μας ορίσει κάποιος αρμόδιος ποιος είναι αστυνομικός πρώτης γραμμής; Διότι, προσωπικά, ως ενεργή αστυνομικός, είχα την εντύπωση ότι αστυνομικός πρώτης γραμμής είναι αυτός που έρχεται σε επαφή με θύματα, δράστες, μάρτυρες και γενικότερα επικίνδυνες καταστάσεις. Οι Αξιωματικοί Υπηρεσίας, όχι μόνο έχουν άμεση επαφή με πολίτες και ακραίες καταστάσεις, αλλά είναι και αυτοί από τους οποίους πρώτος ο κ. Υπουργός και ο κ. Πρωθυπουργός θα ζητήσουν ευθύνες για την ανεπαρκή και αναποτελεσματική διαχείριση ενός περιστατικού του τομέα ευθύνης τους.
Σχετικά με το κυτίο παραπόνων, δε θα το σχολιάσω καν…
Τέλος, πραγματικά απορώ για το λόγο ύπαρξης των συνδικαλιστικών ενώσεων, οι οποίες χρόνια τώρα ισχυρίζονται ότι παλεύουν για τον αστυνομικό και τα δικαιώματα του, αλλά για κάποιο λόγο βρισκόμαστε πάντα στην ίδια τραγική κατάσταση. Όταν τύχει και διαβάζω τον απολογισμό όσων ισχυρίζονται ότι δήθεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα για να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας του αστυνομικού, προσωπικά γελάω και θλίβομαι ταυτόχρονα.
Μετά τιμής, μία ενεργή αστυνομικός με 15 έτη υπηρεσίας