Μόλις προ ολίγου έλαβα ένα τηλεφώνημα από έναν παλιό γνωστό. Πρόκειται για έναν αξιοπρεπέστατο και εργατικό άνθρωπο που ασκεί το επάγγελμα του αλιέως.
Είναι από τους γνωστούς που μένουν αρκετά μακριά και με τους οποίους επικοινωνούμε για να μάθουμε νέα. Συνήθως δυσάρεστα…
Με αγωνία τον ρώτησα «τί συνέβη? Είσαι καλά»?
«Μια χαρά», μου απάντησε. «Και σύντομα θα είμαι ακόμα καλύτερα αφού θα πάρω και επίδομα! Δε τα έμαθες?»
Είχα αρκετές ώρες διαλέξεων σήμερα και, παρ ότι είμαι φανατικός της ενημέρωσης, δεν είχα προλάβει να μάθω τα τρέχοντα.
Με ενημέρωσε λοιπόν για το καινούριο μαργαριτάρι του κ. Ξυδάκη. Αν δε θυμάστε είναι ο ίδιος κύριος που προ εβδομάδων μας είπε ότι «η δραχμή δεν είναι ταμπού» και πως πρέπει να ξεκινήσουμε τη συζήτηση που θα μας φέρει εκτός ευρώ, με ένα κουρελόχαρτο στα χέρια που θα υποτιμηθεί αμέσως 50-75% και θα κάνει την παρούσα κρίση να μοιάζει με βόλτα στο πάρκο..
Αφού λοιπόν έλυσε τα της οικονομίας με μια δήλωση (όπως θα έσκιζαν τα μνημόνια με έναν Νόμο και ένα άρθρο) αποφάσισε να διευθετήσει και τα θέματα της αστυνομίας.
Γιατί όχi? ΣΥΡΙΖΑ είμαστε, ό,τι θέλουμε κάνουμε… τα λόγια ως γνωστόν είναι για κατανάλωση… Εδώ ολόκληρος πρωθυπουργός μας ενημέρωσε προχθές ότι το θέμα της ασφάλειας… δεν είναι… επίκαιρο (!!!)
Ακούστε λοιπόν κυρίες και κύριοι της Αστυνομίας:
Μπορεί να θρηνείτε χιλιάδες θύματα κάθε χρόνο.
Μπορεί να κινδυνεύετε καθημερινά στην υπηρεσία του πολίτη.
Μπορεί να μη σας επιτρέπεται να απεργήσετε.
Μπορεί να παίρνετε πενταροδεκάρες για ένα έργο που αποτελεί θεμέλια λίθο της δημοκρατίας..
Μπορεί, μπορεί…. πολλά μπορεί… άλλα είναι αστείο να θεωρείτε ότι το επάγγελμα σας είναι επικίνδυνο διότι προηγούνται οι.. ψαράδες και οι ξυλοκόποι!
Ναι, κύριοι της ΕΛ.ΑΣ.! Η κοινωνική προσφορά της αστυνομίας μόλις έλαβε τη θέση που της αξίζει από τα πιο αρμόδια κυβερνητικά χείλη!
Στην αρχή δεν ήθελα να το πιστέψω. Μας έχουν συνηθίσει σε λεκτικά ατοπήματα οι κύριοι της κυβέρνησης αλλά όλα έχουν ένα όριο.
Είναι δυνατόν ανώτατο στέλεχος της κυβερνητικής πλειοψηφίας , πρώην υπουργός, να κάνει καφενεϊακού τύπου συγκρίσεις ανάμεσα σε επαγγέλματα? Και εφ όσον αποφάσισε να προχωρήσει, συνέκρινε ελεύθερους επαγγελματίες με κρατικούς λειτουργούς που έχουν δώσει όρκο να προστατεύουν το Σύνταγμα και τους Νόμους?
Είναι δυνατόν να προσβάλει τόσο βάναυσα τις οικογένειες χιλιάδων αστυνομικών που μαυροφορέθηκαν επειδή οι γιοί, οι κόρες, οι μανάδες και οι πατεράδες τους έπεσαν στο καθήκον?
Είναι δυνατόν όλα αυτά να ελέχθησαν σε συνέδριο/ημερίδα της ΠΟΑΣΥ?
Ενημερώνω λοιπόν τον κ. Ξυδάκη- αφού επικαλέστηκε τις ΗΠΑ όπου είχα την τύχη να σπουδάσω- ότι το statusτου αστυνομικού εκεί είναι ιδιαιτέρως υψηλό.
Παρά τα προβλήματα της εκεί αστυνόμευσης (που έχουν σχέση με το περίπλοκο φυλετικό θέμα) τα όργανα της τάξης θεωρούνται ήρωες της καθημερινότητας και κανείς δεν διανοήθηκε να μην αναγνωρίσει το αυτονόητο. Ότι κάνουν ένα επικίνδυνο και ανθυγιεινό επάγγελμα.
Βέβαια είναι πλέον διαπιστωμένο ότι τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο με το αυτονόητο. Από τις αυταπάτες που παραδέχτηκε ο Πρωθυπουργός στις «μετα-αλήθειες» που κυριαρχούν παγκοσμίως.
Ενημερώνω επίσης ότι σύμφωνα με εκατοντάδες μελέτες στις ΗΠΑ ** οι επιπτώσεις του εργασιακού στρες στον αστυνομικό είναι πολύ μεγαλύτερες από κάθε άλλο επάγγελμα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το χαμηλό προσδόκιμο ζωής (που συνδέεται με πολλές νυχτερινές βάρδιες που καταστρέφουν τους βιορυθμούς) τα υψηλά ποσοστά διαζυγίων, κατάθλιψης που συνδέεται με αυτοκτονίες και αλκοολισμού τα οποία είναι άνω του μέσου όρου στα αστυνομικά Σώματα όλου του κόσμου και συνδέονται άμεσα με τις ιδιαίτερες συνθήκες επικινδυνότητας του αστυνομικού έργου.
Οι αστυνομικοί πληρώνουν βαρύ τίμημα για την ιδιαίτερη φύση του επαγγέλματος που τους φέρνει αντιμέτωπους με άμεσους κινδύνους αλλά και την χειρότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Επιπλέον, αντιμετωπίζουν και την κοινωνική καχυποψία, έναν ακόμα στρεσογόνο παράγοντα. Οι πράξεις (και οι παραλείψεις τους) μπαίνουν στο μικροσκόπιο υπηρεσιακών παραγόντων, δημοσιογράφων και… καφενόβιων που από την άνεση του καναπέ τους αναλύουν αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι αστυνομικοί είναι ο «σάκος του μποξ»
για κοινωνική εκτόνωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχοσωματική τους υγεία.
Επειδή δεν είναι δυνατόν να πιστέψω ότι οι κυβερνώντες δεν έχουν κοινό νου ώστε να γνωρίζουν όλα αυτά, αναγκαστικά εξωθούμαι να πιστέψω ότι η ηθική απαξίωση της αστυνομίας είναι αντικειμενικός τους σκοπός.
Δεν είναι δα μυστικό ότι τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη εμφορούνται από αισθήματα μίσους για την αστυνομία. Η ανάληψη της διακυβέρνησης μπορεί να μετρίασε το λεκτικό τους μένος, αλλά 2 χρόνια εξουσίας δεν είναι δυνατόν να εξαλείψουν βαθιά ριζωμένες πολιτικές απόψεις που σφυρηλατήθηκαν σε κομμουνιστικά αμφιθέατρα της δεκαετίας του 70.
Η απέχθεια για κάθε τι που σχετίζεται με Νόμο και Τάξη είναι εμφανής σε κάθε τους λόγο και κάθε τους κίνηση παρά τις απόπειρες να κρυφτούν.
Αντιμετωπίζουν την Αστυνομία ως «αναγκαίο κακό» στην καλύτερη περίπτωση και δε χάνουν ευκαιρία να θυμίσουν τα ρόλο της αστυνομίας επί χούντας (!!!) και να ξεθάψουν προ-μεταπολιτευτικά στερεότυπα που ξέρουν ότι έχουν απήχηση στο θυμικό μερίδας του λαού μας.
Με συνέπεια και πάθος πέρασαν από τις προεκλογικές άναρθρες κραυγές περί αφοπλισμού της αστυνομίας, σε διαταγές για παθητικό ρόλο και τώρα σε θέατρο του παραλόγου περί…. ψαράδων και ξυλοκόπων.
Αφού λοιπόν κανένας κυβερνητικός δε το κάνει, ας το κάνει ένας απλός και ταπεινός εγκληματολόγος.
Θα ζητήσω εγώ συγγνώμη.
Από τις χαροκαμένες οικογένειες χιλιάδων αστυνομικών που έπεσαν πραγματικά υπέρ πατρίδος.
Από τα παιδιά τους που μεγάλωσαν χωρίς πατέρα ή μητέρα.
Από τις ζωές που ποτέ δεν έζησαν δίπλα στους οικείους τους επειδή προστάτευαν την κοινωνία.
Συγγνώμη επίσης από την λογική που έχει κακοποιηθεί στην χώρα που την γέννησε!
Είθε η πολιτεία σύντομα να κατανοήσει το αυτονόητο.
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας/Εγκληματολογίας ( PhD in Sociology of policing, University of Essex, UK), ειδικευμένος σε θέματα Ασφάλειας, Αστυνόμευσης και Ποινικού Συστήματος στις ΗΠΑ (Loyola University of Chicago.
**(βλ. Ενδεικτικά:
Johnson, Cooper, Cartwright, Donald, Taylor and Miller (2005) The experience of work-related stress across occupations, Journal of managerial Psychology.
Chae & Boyle 2013, police suicide: prevelance, Risk and protective factors. An International Journal of police.
Violanti, 2007, Police suicide, epidemic in blue.
Anderson, Lintzenberger & Plecas,2002, physical evidence of police officers stress, Policing: an international journal of police strategies)