Γράφει ο Υπαστυνόμος Α ΜΠΙΣΤΑΣ Εμμανουήλ – Τμήμα Αλλοδαπών Λαυρίου
Είναι γεγονός ότι το τελευταίο 4μήνο περίπου, τα Αστυνομικά Τμήματα της Αττικής (δεν γνωρίζω τι συμβαίνει στην επαρχία) «στενάζουν», λόγω των Διαταγών για καθημερινή νυχτερινή εμφανή παρουσία περιπολικών. Δεν θα κρίνω την διαταγή γιατί όντως θα έπρεπε και πρέπει να υπάρχει παρουσία περιπολικών ακόμη κι όλο το 24ωρο, αλλά…
Για να υλοποιηθεί όμως μία τέτοια διαταγή, η εξασφαλίζει ως ένα βαθμό την κοινωνική ευρυθμία θα έπρεπε τα Αστυνομικά Τμήματα να ήταν στελεχωμένα τουλάχιστον στο 80% των οργανικών τους θέσεων. Δυστυχώς όμως αυτό δεν υπάρχει με αποτέλεσμα οι περισσότεροι συνάδελφοι να εργάζονται ακόμη και δώδεκα (12) ημέρες (και κάποιοι ακόμη περισσότερες) σε νυχτερινή υπηρεσία, προκειμένου να καλυφθούν αυτές οι Υπηρεσιακές ανάγκες.
Σε αυτό θα πρέπει να συμπληρώσουμε και τις καθημερινές ανάγκες για λήψη μέτρων τάξης κι ασφάλειας (μέτρα) που δεν αφήνουν περιθώρια για την λήψη Η.Α.
Ειλικρινά δεν ξέρω για πόσο θα συνεχιστεί αυτό αλλά ούτε και τις αντοχές των συναδέλφων, αλλά κάτι πρέπει να γίνει.
Άποψη μου είναι ότι άμεσα πρέπει να διεκδικήσει η ΠΟΑΣΥ τα δεδουλευμένα - καθ’ υπέρβαση - νυχτερινά τα οποία εργάσθηκαν οι συνάδελφοι. Το δεύτερο που πρέπει να τεθεί ως αίτημα και μάλιστα ταυτόχρονα είναι η «επαναφορά» των οδοιπορικών εξόδων για τις Υπηρεσίες που αναφέρονται στο άρθρο 2 του ΠΔ 100 (αλλά και όλων των Υπηρεσιών που έχουν το ίδιο θέμα, στην Ελλάδα), διότι δεν είναι δυνατόν να διατάσσεται η εκτός έδρας Υπηρεσία (δλδ στην Αθήνα) σε συναδέλφους που υπηρετούν και ζουν στον Αυλώνα, τον Ωρωπό, τα Μέγαρα, τον Μαραθώνα, το Λαύριο κλπ χωρίς να αποζημιώνονται γι αυτή τους την μετακίνηση, που γίνεται με δικά τους μέσα. Και πηγαίνοντας «ένα βήμα παραπέρα» θα πρόσθετα ότι τα 3 ευρώ που δίνονταν κάποτε ως εκτός έδρας μετακίνηση πλέον δεν αρκούν ούτε για τα διόδια.
Ως μέλος του συνδικαλιστικού μας κινήματος από πολύ παλιά (απέχω συνειδητά από το 2013) έζησα τη «διαμάχη» του Κυριαζίδη (δλδ της ΠΟΑΣΥ) με τους Σπηλιόπουλο και Μακρή (δλδ την τότε ένωση της Αττικής). Δεν «θα μπω» στην διαδικασία να αναφέρω ποιοι είχαν δίκιο ή ποιο άδικο ή ακόμη το τι χάσαμε σαν Αστυνομικοί από αυτή τη διαμάχη, αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Αυτό που θα πω είναι ότι με λύπη μου παρατηρώ ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν παρόμοιες καταστάσεις και πάντα χαμένοι είναι οι Αστυνομικοί.
Γνωρίζω προσωπικά τους περισσότερους συναδέλφους που σήμερα βρίσκονται στο «προσκήνιο» των οργάνων μας, και για όλους αισθάνομαι πολύ φιλικά (δεν ξέρω αν ισχύει και το αντίθετο αλλά δεν με ενδιαφέρει), αυτό που θέλω να τους πω είναι αυτό που έγραψα στον τίτλο. ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΚΙ ΕΝΩΘΕΙΤΕ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΕΝΩΝΟΥΝ και μάλιστα ΧΘΕΣ.
Θεωρώ περιττό να επανέλθω στις προ δεκαετίας προτάσεις μου, για δημιουργία «Διοικητικής» και «Μάχιμης» (δώστε όποιο τίτλο θέλετε εσείς) Αστυνομίας κατά τα «Όπλα και Σώματα» του Στρατού, ούτε και σε πολλά άλλα που είχα προτείνει τότε διότι είναι μεν πάντα διαχρονικά αλλά στην παρούσα στιγμή δεν βοηθάνε.