Εδώ και δυο περίπου χρόνια 3500 οικογένειες πρώην δημοτικών αστυνομικών, βρίσκονται σε μια διαρκή και συνεχιζόμενη ομηρία...
Τριακόσιοι και λίγο παραπάνω άνθρωποι, αποφάσισαν εν μια νυκτί, για εμάς, χωρίς εμάς, όπως και για άλλους φυσικά συνανθρώπους μας..
Διανύσαμε μια περίοδο σχεδόν ενός έτους που περιείχε, "ανεργία", "διαθεσιμότητα", και εν τέλει... εργασία..!!
Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο, 150 περίπου συνάδελφοι μας, να συνεχίζουν να είναι στην διαθεσιμότητα, έχοντας χορτάσει από λόγια, και λόγια, και λόγια..!!
Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει, πως τα καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι?
Υπάρχουν απαιτήσεις και μόνο απαιτήσεις..
Καταλήξαμε λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος μας να έχει μια δουλειά..
Φτάσαμε στο σημείο, να χαρακτηριζόμαστε τυχεροί, βύσματα, και οτιδήποτε άλλο επειδή έχουμε δουλειά ..!!
Μήπως να ζητήσουμε και συγνώμη?
Έχει αναρωτηθεί κανείς , πως είναι να κοιμάσαι το βράδυ με δουλειά, και να ξυπνάς το πρωί, με το έτσι θέλω, χωρίς εργασία?
Δεν το εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου αυτό..!!!!
Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα..
10 Μαρτίου 2015..
Ένα χρόνο τώρα, οι πρώην δημοτικοί αστυνομικοί, της ΕΛΑΣ, (και αναφέρομαι σε αυτούς, γιατί οι υπόλοιποι συνάδελφοί μας, έχουν λίγο- πολύ να κάνουν κάτι, η αλλιώς...ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ, είναι επί ξύλου κρεμάμενοι..
Με την πάροδο του χρόνου, και την συνεχιζόμενη απαξίωση τους, το μόνο που κατάφεραν οι "φωτεινοί εγκέφαλοι" που ασκούν την εξουσία, είναι να ακούγονται φωνές στους κόλπους αυτών των ανθρώπων , αλλά το χειρότερο ίσως να μας βλέπουν οι συνάδελφοι της ΕΛΑΣ, (όχι φυσικά όλοι αλλά ένα μέρος τους) με μισό μάτι.
Ίσως γιατί δεν τους ενδιαφέρει ότι για αυτήν την ενδεχόμενη απραξία μας, δεν φταίμε καθόλου εμείς, αλλά η πολιτική αβουλία των εκάστοτε κυβερνόντων..
Μας κοιτούν με μισό μάτι, γιατί φοβούνται μην "τους φάμε τις θέσεις" ή το ακόμη πιο ανακριβές, μην τους πάρουμε τις οργανικές τους..!!
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να μην μπορούμε να προσφέρουμε ουσιαστικά τίποτε, και στα μάτια πολλών να φαινόμαστε "τεμπέληδες", "ανεπαρκείς" και πολλά, πολλά άλλα..!!
Όλο αυτό πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει, άμεσα..
Καθημερινά, ακούγονται διάφορες ιδέες, για τους πρώην δημοτικούς αστυνομικούς.
Την μία μέρα έτσι, την άλλη αλλιώς.. την μια μέρα χαίρονται οι μεν, την άλλη οι δε..
Δεν ξέρω αν μπορώ να προτείνω κάτι, φαντάζομαι ότι η άποψη-γνώμη μου, θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, αλλά έχω φωνή, και έχω μάθει να μιλάω..
Προσωπικά πάντα μιλώντας, οι μόνες λύσεις που βλέπω έτσι όπως τα καταφέρατε κυρίες και κύριοι είναι οι εξής:
Α) Εντέχνως, περάσατε σε πολλούς από εμάς την ιδέα της επανασύστασης της δημοτικής αστυνομίας, σε μία διαφορετική μορφή, εντός των δήμων..
Αφού λοιπόν το .. καταφέρατε αυτό, μπορείτε να κάνετε μια μίνι εθελοντική κινητικότητα για όσους θέλουν να επιστρέψουν πίσω, ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΟΜΩΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ δηλαδή φυλακές, αποκεντρωμένες κτλ..!
Αν είναι να γίνει κάτι τέτοιο, ας γίνει στο τόπο συμφερόντων ή κατοικίας του καθένα που θα πάρει μέρος σε αυτήν την κινητικότητα, για να μην υπάρξουν ξανά, οι αδικίες του παρελθόντος.
Β) Όσοι-ες θελήσουν να παραμείνουν στην ΕΛΑΣ, σας ζητώ να εξετάσετε το μοναδικό ενδεχόμενο που υπάρχει...την ΠΛΗΡΗ ΕΝΤΑΞΗ...
Πλήρης Ένταξη, σημαίνει:
-ασφαλιστική ενσωμάτωση
-κοινή εμφάνιση στολής
-ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις
-ειδικό μισθολόγιο, πενθήμερα, νυχτερινά,
-εκπαίδευση, οπλισμός, δικαίωμα ανακριτικών πράξεων,
-επαναπατρισμό σε ΑΤ του τόπου συμφερόντων όσων "μετανάστευσαν"
Όλα αυτά βέβαια πάντα σε συμφωνία με τα όσα είχε αναφέρει ο αρμόδιος Υπουργός, (για εθελοντική κινητικότητα, και πλήρη αφομοίωση στην ΕΛΑΣ όσων παραμείνουν, στις προγραμματικές μάλιστα δηλώσεις) αλλά και κάποιες άλλες δηλώσεις περί μιας αστυνομίας, κτλ..
Τελευταία, ακούγεται κάτι για το υπουργείο Μετανάστευσης.
Σας ζητώ να σκεφτείτε το τί μπορεί να προκληθεί από αυτή την...ιδέα σε βάθος χρόνου.
Κλείνοντας, ως ένας άνθρωπος από τους χιλιάδες που έχουν περάσει πολλά ζητώ να δοθεί μία λύση σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα που συνεχίζει να υφίσταται.
Σκεφτείτε μόνο ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αποδώσει καθόλου όταν δεν νιώθει καλά, όταν βλέπει ότι θέλει να προσφέρει αλλά δεν τον αφήνουν, και το κυριότερο, ότι δεν μπορείς να συνυπάρξεις σε ένα περιβάλλον που μπορεί να μην είσαι ... αποδεκτός, από την στιγμή που δεν μπορείς να προσφέρεις, ακόμη.....