Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μέσω της υπερσυγκέντρωσης της κομματικής εξουσίας κηδεμονεύει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αν το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ακηδεμόνευτο, χωρίς να φοβάται τις παρεμβάσεις οποιασδήποτε κομματικής βάσης, τότε αυτές δεν θα έχουν καμιά ουσιαστική αξία.
Τότε το κίνημα αυτό θα απελευθερωθεί και η δράση του θα καθορίζεται από το συμφέρον της ενδιαφερόμενης κοινωνικής ομάδας, αλλά και το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον. Οι αποφάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων θα λαμβάνονται με μόνο γνώμονα αυτά τα συμφέροντα.
Όσον αφορά στα πρόσωπα, αυτοί που θα αναδεικνύονται σε ηγετικές συνδικαλιστικές φυσιογνωμίες, θα είναι γνήσιοι εκπρόσωποι της ομάδας τους και όχι εγκάθετοι τοποτηρητές των συμφερόντων των εκάστοτε κομματικών ηγεσιών, του περιβάλλοντος αυτών ή άλλων προσωπικών συμφερόντων.
Τα δε μέλη της μέσα σε μια υγιή συνδικαλιστική οργάνωση, θα αποκτήσουν δύναμη και δεν θα είναι μεμονωμένα και αδύναμα άτομα. Αυτήν ακριβώς τη δύναμη φοβάται το ελληνικό κομματικό κατεστημένο.
Το παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε απο τον κ. Γρηγόρη Γερακαράκο στο fb