Για όσους ακόμη δεν καταλαβαίνουν τους λόγους που οι στρατιωτικοί αισθάνονται κατάφωρα αδικημένοι από τις περικοπές αλλά και τις συκοφαντίες περί «προνομιούχων» που δέχονται τρία χρόνια καλό, το κείμενο μιας κόρης στρατιωτικού εξηγεί πολλά. Τα πάντα.
ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ ΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ…ΤΙ ΘΑ ΛΕΩ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΕΙΠΑ…ΘΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ…ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΚΑΛΑ ΤΟΤΕ..
Καθώς μεγάλωνα και μετακινούμασταν κάθε τρία χρόνια απαντούσα πως είμαι από την Κοζάνη, τη Λάρισα ,το Κιλκίς, τη Χίο ,την Θεσσαλονίκη,την Κομοτηνή την Πάτρα…Είμαι μοναχοπαίδι και όποτε μετακινούμασταν έχανα τον τρυφερό κόσμο της παιδικής καρδιάς μου….οι συγγενείς μου έμεναν πίσω,οι παππούδες μου,τα ξαδέρφια μου,οι φίλοι μου….Κάθε τρία χρόνια πήγαινα σε άλλο σχολείο και ήμουν η καινούρια…Πάντα ήμουν η ξένη….Μου έλειπαν κάθε φορά οι φίλοι που άφησα πίσω…..Η μόνη μου αταξία ως παιδί ήταν που τηλεφωνούσα στους πρώην συμμαθητές μου και η υπεραστική χρέωση φούσκωσε το λογαριασμό του ΟΤΕ…με αποτέλεσμα να τις φάω!
Θυμάμαι όμως και κάτι απογεύματα που χτυπούσε η πόρτα και έλεγαν στον πατέρα μου ότι έχουν «ΠΕΛΕΚΥ».Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτός ο πέλεκυς που ανάγκαζε τον μπαμπά μου να πάει στη δουλειά.. Όταν αργότερα αποκτήσαμε τηλεφωνική γραμμή τον ζητούσε ο Διοικητής…Τον φανταζόμουν πάντα σαν έναν φοβερό άνθρωπο που φώναζε τον μπαμπά μου να πάει στο στρατόπεδο…για να τον βάλει τιμωρία!
‘Ήμουν δώδεκα ετών περίπου όταν έμαθα να κάνω αμπαλάζ σε έπιπλα.Έπρεπε να βοηθήσω και γω την οικογένειά μου γιατί η μητέρα μου πήγε να ψάξει για σπίτι στη Λάρισα από τη Χίο και ο Διοικητής δεν έδινε άδεια στον μπαμπά μου.Θυμάμαι που οι γονείς μου έγραφαν πίσω από το χαρτί με το μισθό του τα έσοδα και τα έξοδα.Πάντα είχαν αγωνία και έλεγαν θα πάρουμε Προκαταβολή….Τι λέξη κι αυτή…Κάπως μου φαινόταν όταν τη συνδύαζα με την όψη των προσώπων τους…
Ήμουν δεκαέξη όταν τρέχαμε πίσω από το φορτηγό για να ξεφορτώσουμε Κομοτηνή…ο μπαμπάς σύνδεσε τα ηλεκτρικά κι έφυγε για τον Χανδρα (για μήνες) ,όπου είχε μετακινηθεί η Μονάδα του…»στήσαμε» το σπιτικό μας παρέα με τη μάνα σε μια πόλη που δεν ξέραμε κανένα.
Δεν γνωρίζω τι στέρησε η Υπηρεσία στον στρατιωτικό πατέρα μου…στη σύζυγο στρατιωτικού μητέρα μου…γνωρίζω όμως από πρώτο χέρι τι στέρησε σε μένα….Δεν γνωρίζω πως ένοιωθε ο πατέρας μου μακρυά από το σπίτι του …..πως ένοιωθε η γυναίκα του και μητέρα μου….γνωρίζω πως ένοιωθα εγώ….
Και δυστυχώς υπάρχουν κατάλοιπα της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας που έχουν καταλήξει απωθημένα.Δεν κατάφερα να αναπτύξω ισχυρούς δεσμούς με τα συγγενικά μου πρόσωπα ,γιατί πάντα στα σημαντικά γεγονότα η οικογένεια ήταν αλλού….δεν έχω ένα φίλο από τη γειτονιά ή από το δημοτικό ….και κουβαλάω τη ρετσινιά της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας πως είμαι προβληματική ,γιατί είμαι παιδί στρατιωτικού….
ΤΩΡΑ ΟΤΑΝ ΜΕ ΡΩΤΟΥΝ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΑΠΑΝΤΩ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩ ΕΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ…
πηγή:onalert.gr, enoplos.com