Το ζήτημα με το οποίο θα σας απασχολήσω το έχω αποστείλει ήδη, τόσο ηλεκτρονικά, όσο και ταχυδρομικά, προς τους κυρίους Τσίπρα, Πανούση, Κουράκη και Μπαλτά, χωρίς, εννοείται, να τύχω της παραμικρής απάντησης.
Αφορά τις πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις, με βάση τις οποίες, όσοι υποψήφιοι των πανελληνίων πετυχαίνουν στις σχολές της αστυνομίας, κάθονται στον «πάγκο» για μεγάλο χρονικό διάστημα δύο ολόκληρων ετών. Επιστολή - διαμαρτυρία των Ενώσεων Αστυνομικών Υπαλλήλων Ροδόπης και Αξιωματικών ΕΛ-ΑΣ Αν. Μακ. & Θράκης, με θέμα «εκπαίδευση επιτυχόντων στις Αστυνομικές Σχολές κατά τις Πανελλήνιες Εξετάσεις έτους 2012-2013», που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα policenet.gr, στάθηκε η αφορμή να γίνει σχετική ερώτηση από τη Βουλευτή Β' Περιφέρειας Θεσσαλονίκης, Σταυρούλα Ξουλίδου και στη συνέχεια από τη βουλευτή Θεοδώρα Τζάκρη προς τους αρμόδιους Υπουργούς.
Ειδικότερα σύμφωνα με:
-την παράγραφο 1 του άρθρου 2 του Συντάγματος : «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου, αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας»,
-την παράγραφο 1 του άρθρου 4 του Συντάγματος : «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου»
-το άρθρο 16 του Συντάγματος : «... .η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες....»
-την παράγραφο 1 του άρθρου 22 του Συντάγματος : «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού»
-το άρθρο 25 του Συντάγματος «τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, τελούν υπό την εγγύηση του κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Οι κάθε είδους περιορισμοί....... πρέπει .... να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας. Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη...»
Β) Σύμφωνα με τα άρθρα 14, 15 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην πρόσβαση στην επαγγελματική και συνεχή κατάρτιση. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να εργάζεται και να ασκεί το επάγγελμα το οποίο επιλέγει ή αποδέχεται ελεύθερα.
Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξία, στην ισότητα, το δικαίωμα στην εκπαίδευση και εργασία, όπως και το δικαίωμα να ασκεί κάθε πολίτης το επάγγελμα το οποίο επιλέγει, συνιστούν θεμελιώδη και απαράγραπτα δικαιώματα του ανθρώπου.
Υπό το πρίσμα των ανωτέρω διατάξεων, η άρνηση του κράτους να εκπαιδεύσει και να επιμορφώσει τα παιδιά που πέτυχαν κατά το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων 2012-2013 στις αστυνομικές σχολές, αντίκειται στο Σύνταγμα και σε αυξημένης τυπικής ισχύος, σύμφωνα με το άρθρο 28 αυτού, γενικά παραδεγμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
Ειδικότερα, η απόφαση να μην εισαχθούν 580 νέοι στις αστυνομικές σχολές κατά τον χρόνο που σύμφωνα με το νόμο εισήχθησαν δεκάδες χιλιάδες υπόλοιποι όμοιοι τους -επιτυχόντες στα λοιπά εκπαιδευτικά ιδρύματα και στρατιωτικές σχολές-, παραβιάζει τα θεμελιώδη -και απαράγραπτα- δικαιώματα:
1) της ισότητας, εφόσον δημιουργείται διάκριση μεταξύ πολιτών ίσων μεταξύ τους
2) της εκπαίδευσης, εφόσον αποστερεί το δικαίωμα αυτό στους επιτυχόντες για 2 έτη,
3) της εργασίας, εφόσον, η αναβολή εκπαίδευσής τους για 2 έτη τους αποστερεί το δικαίωμα να εργασθούν,
4) της κοινωνικής προόδου.
Με την απόφαση αυτή συνθλίβονται οι αρχές της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας, η δε πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη γίνεται γράμμα κενό. Συνακόλουθα, με την απόφαση αυτή, πλήττεται η ίδια η νεολαία, τα όνειρα και οι ελπίδες 580 νέων παιδιών, το δικαίωμά τους να εκπαιδευτούν, μολονότι μόχθησαν και αγωνίστηκαν με την ψυχή και το σώμα τους να πετύχουν τον στόχο τους, το δικαίωμά τους να είναι ίσοι μεταξύ ίσων -των λοιπών επιτυχόντων των πανελληνίων εξετάσεων-, το δικαίωμά τους να εισαχθούν στην σχολή προτιμήσεώς τους και να επιμορφωθούν την ώρα και το χρόνο που επιμορφώνονται δεκάδες χιλιάδες όμοιοι τους - φοιτητές που πέτυχαν στις υπόλοιπες σχολές, το δικαίωμα να εργασθούν και να ασκήσουν το επάγγελμα που επέλεξαν την ώρα και το χρόνο που αρμόζει στην ηλικία τους.
Η απόφαση να μην εισαχθούν 580 νέοι στις αστυνομικές σχολές πέραν του ότι κατ’ αντικειμενική κρίση είναι αντισυνταγματική και έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με θεμελιώδεις και γενικά παραδεγμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιπλέον, είναι κατάφωρα, άδικη. Οι οικογένειες αυτών των παιδιών μεταξύ όλων των άλλων οικογενειών των επιτυχόντων στις φετινές και προηγούμενων ετών, πανελλήνιες εξετάσεις, έδωσαν τον δικό τους αγώνα, υπεβλήθησαν σε ακραίες στερήσεις που μόνον ο καθένας απ’ αυτούς είναι σε θέση να γνωρίζει, με μοναδικό γνώμονα να αγγίξουν τον στόχο τους και ...ναι, εν μέσω της σχολικής χρονιάς, αποδέχτηκαν τη ρύθμιση της αναβολής κατά δύο έτη της εισαγωγής στις αστυνομικές σχολές, ελπίζοντας ότι το κοινωνικό κράτος - κράτος δικαίου, σύντομα θα αντιλαμβανόταν ότι δεν είναι δυνατόν ένα τέτοιο μέτρο να τύχει ουσιαστικής εφαρμογής.
Σήμερα, οι διαπιστώσεις από τον απολογισμό της εφαρμοσθείσας διάταξης, αναμφισβήτητα είναι θλιβερές :
Χιλιάδες νέοι αυτή τη στιγμή φοιτούν στις σχολές προτιμήσεώς τους. Επίσης εκατοντάδες νέοι φοιτούν και εκπαιδεύονται στις στρατιωτικές σχολές όπου πέτυχαν μέσω πανελληνίων και προκαταρκτικών εξετάσεων, διότι ουδείς τόλμησε να «κλείσει» τις στρατιωτικές σχολές.
Η εγκληματικότητα, ιδίως η σύνθετη και επικίνδυνη, αυξάνεται. Οι αστυνομικές συνδικαλιστικές ενώσεις καταγγέλλουν αφόρητη παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων.
Το ανθρώπινο δυναμικό σήμερα έχει συρρικνωθεί δραματικά, οι δε ανάγκες του σώματος της ΕΛ-ΑΣ αυξάνονται κατακόρυφα. Η συνταξιοδότηση προτιμάται λόγω των συνθηκών εργασίας και των οικονομικών περικοπών.
Η σχολή της Κομοτηνής λειτούργησε για να εκπαιδεύσει 4 μόλις, δόκιμους αστυφύλακες οι οποίοι δικαιώθηκαν δυνάμει δικαστικών αποφάσεων που εκδόθηκαν από τα διοικητικά δικαστήρια. Εκτιμάται δε, πως η επιμόρφωση και εκπαίδευση τεσσάρων δόκιμων αστυνομικών, για να πληροί τα εχέγγυα μιας σωστής επιμόρφωσης και εκπαίδευσης, προϋποθέτει την απασχόληση τόσων και τέτοιων διδασκόντων και εκπαιδευτών, όσων θα απαιτούνταν εάν οι δόκιμοι στη σχολή ήταν 580. Διότι, κατ’ αντικειμενική κρίση, τα διδασκόμενα μαθήματα και η εκπαίδευση παραμένουν τα ίδια σε ποσότητα και ποιότητα είτε ο αριθμός των δοκίμων ανέρχεται στους 4 είτε σε 580.
Μήπως αναφέρονται στα έξοδα σίτισης; Κοστολογείται η σίτιση και δεν αξιολογείται η αδικία, η άνιση μεταχείριση, ο μαρασμός και ο κοινωνικός αποκλεισμός;
Το κοινωνικό κράτος και κράτος δικαίου έκλεισε την πόρτα επιλεκτικά μόνον σε 580 νέους που πέτυχαν με το ίδιο ακριβώς όπως και οι λοιποί, σύστημα πανελληνίων εξετάσεων και προκαταρκτικών ομοίων, αδιαφορώντας για την τύχη και το μέλλον τους, για τα όνειρα και τους στόχους τους, τα θεμελιώδη και απαράγραπτα δικαιώματα τους. Πρόκειται για σαφή και ευθεία καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δικαιωμάτων στη μόρφωση, την εκπαίδευση, την εργασία, στην ίδια τους τη ζωή, η οποία ανατρέπεται ξαφνικά και δια νόμου, ενός νόμου, που εφαρμόζεται μονομερώς και επιλεκτικά, μόνο γι’ αυτούς.
Τίθεται εύλογα η απορία : με τι θα απασχοληθεί ο 18χρονος ή 19χρονος επιτυχών στις αστυνομικές σχολές τα 2 έτη που η πολιτεία τον υποχρεώνει σε απραγία; Ύστερα από την οικονομική αφαίμαξη στα φροντιστήρια, στα ιδιαίτερα και στους γυμναστές, η οικογένειά τους, έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα των επενεργειών ενός, κάθε άλλο, παρά κοινωνικού και δίκαιου κράτους ΜΟΝΟΝ και αποκλειστικά γι’ αυτούς τους επιτυχόντες, όλες οι πόρτες είναι και θα παραμείνουν κλειστές.
Το κράτος, δια των εκπροσώπων του, επιλεκτικά και κατά σαφή παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου, τους αφαίρεσε το δικαίωμα να φοιτήσουν, να επιμορφωθούν, να εκπαιδευτούν, να ασκήσουν το επάγγελμα που επέλεξαν, να εργασθούν στο επάγγελμα που επέλεξαν, όπως και να εργασθούν σε οποιαδήποτε άλλη εργασία, εφόσον είναι νεότατοι χωρίς ουδεμία εκπαιδευτική ή επαγγελματική εμπειρία, χωρίς υπόβαθρο, χωρίς πτυχίο, χωρίς να έχουν ολοκληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία, χωρίς προσόντα. Πού λοιπόν στοχεύει η διατήρηση της ισχύος μιας τόσο άδικης απόφασης;
Με ποιον τρόπο η πολιτεία εφαρμόζει στην πράξη την υποχρέωσή της που καθιερώνεται στην παράγραφο 1 του άρθρου 22 του Συντάγματος σύμφωνα με την οποία «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού»;
Πώς η πολιτεία αξιώνει από τους πολίτες της να είναι υπεύθυνοι και ελεύθεροι όταν η ίδια αυτή, δια των εκπροσώπων της, τους αντιμετωπίζει με αδικία και ανευθυνότητα;
Πώς ο νέος των 18 ή 19 χρονών σήμερα θα μάθει να είναι ελεύθερος όταν η ίδια η πολιτεία του αφαιρεί την ελευθερία, τον βάζει στον «πάγκο» και τον καταδικάζει να παραμείνει αλυσοδεμένος σ’ αυτόν για 2 έτη;
Τα παιδιά αυτά, προσπάθησαν μέσω του αδιάβλητου συστήματος των πανελληνίων εξετάσεων να πάρουν μία ικανοποιητική έως άριστη βαθμολογία και το πέτυχαν. Παράλληλα με το διάβασμα, αθλούνταν και με θυσίες προσωπικές κατάφεραν και έφτασαν στα επιθυμητά επίπεδα των αγωνισμάτων, διατηρώντας το βάρος και τη φυσική τους κατάσταση στο minimum των ορίων που απαιτούν οι -κατ’ αντικειμενική κρίση- δύσκολες προκαταρκτικές εξετάσεις και πέτυχαν και σ’ αυτές. Κι αφού λοιπόν πέτυχαν με προσωπικές θυσίες κατά τι μάλιστα μεγαλύτερες από τους λοιπούς συμμαθητές τους, εφόσον όφειλαν να αθλούνται εντατικά και να διατηρούνται παράλληλα με το διάβασμα και το εξωφρενικό άγχος των πανελληνίων σε καλή φυσική κατάσταση, το κράτος τους απέκλεισε για 2 έτη, κατά τρόπο απόλυτα μεροληπτικό σε σχέση με όλους τους λοιπούς επιτυχόντες στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και στις στρατιωτικές σχολές.
Εν πάση περιπτώσει, μετά τις ερωτήσεις των βουλευτών προς τους αρμόδιους υπουργούς, με το πιο πάνω περιεχόμενο, όπως ήταν αναμενόμενο, η απάντησή τους στηρίχθηκε στους μνημονιακούς νόμους και απερρίφθη το αίτημα να ξεκινήσει άμεσα η λειτουργία των σχολών αστυνομίας, αναμένουμε δε τον Οκτώβριο του 2015 για την εισαγωγή των επιτυχόντων έτους 2013. Αυτά τα δύο ολόκληρα χρόνια, τα παιδιά όπως είναι ευνόητο, δεν εργάσθηκαν, εφόσον δεν είχαν τίποτε στα χέρια τους, μάλιστα χρειάσθηκε πλήθος αλληλογραφίας, ερωτήσεων και επερωτήσεων προκειμένου να γίνει το αυτονόητο : να εκδοθούν σχετικές διαταγές για να παραμείνουν ασφαλισμένοι στους οικείους ασφαλιστικούς φορείς των γονέων τους ως προστατευόμενα μέλη και να πάρουν αναβολή από το στρατό, διότι ναι μεν θεωρούνται επιτυχόντες, ωστόσο βρίσκονται σε μεταβατική περίοδο «αχρησίας», ούτε φοιτητικές ταυτότητες έχουν, ούτε μείωση στα εισιτήρια, όπως οι λοιποί φοιτητές, ούτε κάποιο άλλο προνόμιο διατηρούν.
Η απόφαση όμως λήφθηκε, το χρονικό διάστημα των δύο ετών σχεδόν πέρασε και σε κάθε περίπτωση, πλησιάζει ο χρόνος εισαγωγής τους στις αστυνομικές σχολές το Σεπτέμβριο του 2015.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΟ: ακόμη μία κατάφωρη αδικία γι’ αυτούς, αποτελεί το γεγονός ότι όσοι εκ των επιτυχόντων στην αστυνομία, αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν αυτή τη διετία και να μορφωθούν φοιτώντας σε ΑΕΙ της Ελλάδας, δηλαδή σε Πανεπιστήμια του Εσωτερικού, στα οποία εισήχθησαν με το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων (προφανώς, με το 10%) και ήδη, κατά τον Οκτώβριο του 2015, που θα κληθούν σε κατάταξη θα έχουν διανύσει 5-6 εξάμηνα φοίτησης, μολονότι η ίδια η πολιτεία τους έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της επί διετία, αφήνοντάς τους ανενεργούς στην πιο κρίσιμη και δημιουργική ηλικία της ζωής τους, ωστόσο, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΟΥΤΕ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, να συνεχίσουν τις σπουδές τους, ή τουλάχιστον να αναστείλουν τη φοίτησή τους σ’ αυτά μέχρις ότου αποφοιτήσουν από τις σχολές αστυνομίας, ώστε στη συνέχεια, να συνεχίσουν τη φοίτησή τους στα ΑΕΙ για να πάρουν το πτυχίο τους.
Για την απαγόρευση αυτή, οι ιθύνοντες επικαλούνται την παράγραφο 9 του άρθρου 2 του Ν. 1771/1988 -ενός παρωχημένου και εκτός της σημερινής πραγματικότητας νόμου-, σύμφωνα με την οποία (παράγραφο), όσοι μετά τη συμμετοχή τους σε γενικές εξετάσεις εισάγονται σε άλλη σχολή δεν μπορούν να εγγραφούν σε νέα σχολή εάν προηγουμένως δεν διαγραφούν με αίτησή τους από τη σχολή όπου είναι ήδη εγγεγραμμένοι. Όταν μάλιστα τηλεφώνησα στο αρμόδιο τμήμα φοιτητικής μέριμνας στο Υπουργείο Παιδείας και τους ρώτησα γιατί να μη συνεχίσουν τις σπουδές τους όσοι το επιθυμούν, δεν θέλουν να έχουμε μορφωμένους αστυνομικούς στη χώρα μας; Ο υπάλληλος μου απήντησε «πού νομίζετε ότι βρισκόμαστε κυρία μου στην Ευρώπη»; Και έμεινα άναυδη.
Δηλαδή απαιτούν το εξής παράλογο : ο προσφάτως επιτυχών μέσω πανελληνίων εξετάσεων στην αστυνομία, να παραμείνει άπραγος δύο ολόκληρα χρόνια, στην περίπτωση δε κατά την οποία έχει εισαχθεί σε Πανεπιστήμιο, να διακόψει παντελώς τη φοίτησή του τον Οκτώβριο του 2015 και μόλις ορκιστεί δόκιμος, να ξαναδιαβάσει για τις πανελλήνιες, προκειμένου να πετύχει στο Πανεπιστήμιο στο οποίο είχε ήδη φοιτήσει 5-6 εξάμηνα πριν την κατάταξή του και αυτό διότι σύμφωνα με τους μνημονιακούς νόμους έπρεπε να περιμένει δύο ολόκληρα χρόνια και προτίμησε να αξιοποιήσει το χρόνο αυτό και να μορφωθεί!
Εκ των επιτυχόντων στην αστυνομία το έτος 2013 και μετά, είναι βέβαιο ότι ελάχιστα είναι τα παιδιά που φοιτούν έως την κατάταξή τους σε Πανεπιστήμια και η αδικία της υποχρεωτικής αναμονής και απραγίας θα έπρεπε να αρθεί με την θέσπιση εξαιρετικής διάταξης που θα ερμήνευε θετικά το νόμο γι’ αυτούς που επεδίωξαν να σπουδάσουν και να μορφωθούν αυτό το διάστημα. Γιατί ο νόμος πρέπει να ανταποκρίνεται στις αναγκαιότητες της σημερινής πραγματικότητας και η εφαρμογή του να αποδεικνύει την ουσιαστική αποστολή και λειτουργία του κράτους δικαίου.
Παρά ταύτα, σε επιστολή της συνδικαλιστικής κίνησης των αστυνομικών υπαλλήλων Θεσσαλονίκης και σε ερώτηση της βουλευτή Σ. Ξουλίδου ο κ. Βασίλης Κικίλιας με το υπ’ αριθμ. πρωτ. 7017/4/18081, από 15-11-2014, έγγραφό του, απήντησε αρνητικά, επικαλούμενος την προαναφερόμενη παράγραφο 9 του άρθρου 2 του Ν. 1771/1988. Η απάντησή του αυτή που δόθηκε από το Γραφείο Κοινοβουλευτικού Ελέγχου του υπουργείου του, για όσους την αναγνώσουν, φανερώνει τον επιφανειακό τρόπο με τον οποίο προσεγγίστηκε το σοβαρό αυτό ζήτημα, καθώς κι αν θέλετε και την «ανακούφιση» του συντάξαντος την απάντηση για την ύπαρξη αυτής της παραγράφου, η οποία έβγαλε από τη δύσκολη θέση τόσο αυτόν, κυρίως όμως τον υπουργό του, κ. Κικίλια, να σκύψει με ενδιαφέρον στο πρόβλημα, να το αντιληφθεί και να προβεί σε ενέργειες για την επίλυσή του.
Ο κ. Βασίλης Κικίλιας, σύμφωνα με τον ιστότοπο «Βικιπαίδεια», «γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο και στη συνέχεια σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 2002. Συνέχισε τις σπουδές του στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας από την οποία έλαβε Μάστερ το 2008. Το 2011, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1990 έως και το 2004, ασχολήθηκε με το μπάσκετ επαγγελματικά στον Πανιώνιο, στην ΑΕΚ και στις Εθνικές ομάδες μπάσκετ. Εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηνών το 2006. Το 2007 ανέλαβε πρόεδρος του Οργανισμού Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου Αθηναίων, θέση την οποία διατήρησε έως το 2011. Ακόμα, το 2007 εξελέγη μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας αποτελεί μέλος έκτοτε. Στις Εθνικές Εκλογές του 2009, ήταν υποψήφιος βουλευτής Α' Αθηνών, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να εκλεγεί. Στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές του 2010, ήταν υποψήφιος περιφερειάρχης στην Περιφέρεια της Αττικής, κατακτώντας τη δεύτερη θέση με ποσοστό 47.50% και από τότε είναι επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης της Περιφέρειας Αττικής. Από το 2010, ανέλαβε γραμματέας Αθλητισμού της Νέας Δημοκρατίας. Εξελέγη βουλευτής Α' Αθηνών στις Εθνικές Εκλογές του 2012 και συμμετέχει στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής. Στις 9 Ιουνίου 2014, μετά από απόφαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη».
Από τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο κ. Κικίλιας, ο οποίος πήρε το πτυχίο του σε ηλικία 28 ετών, χωρίς να προκύπτει φυσικά ότι στη συνέχεια ακολούθησε κάποια ειδικότητα στην ιατρική, συνέχισε τις
σπουδές του, ενώ ήταν επαγγελματίας μπασκετμπολίστας 14 χρόνια, ακολούθως δε, έλαβε όποια δημόσια θέση του δόθηκε ευκαιρία να λάβει, χωρίς ουδέποτε να έχει εργασθεί στην επιστήμη την οποία σπούδασε -ως προπτυχιακός φοιτητής για δέκα τουλάχιστον χρόνια-, ή οπουδήποτε αλλού.
Από το έτος 1992 που ήταν 18 χρονών, έως τουλάχιστον το έτος 2011 κατά το οποίο ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της ιατρικής σχολής, δηλαδή επί 20 περίπου χρόνια, εκτός του επαγγελματικού μπάσκετ, σπούδαζε, εκτός φυσικά και των 12 ετών του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου και συνολικά 32 έτη. Ο άνθρωπος λοιπόν που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο επέλεξε να αφιερώσει 32 ολόκληρα χρόνια της ζωής του στις σπουδές, θα περίμενε κανείς να έχει άλλη άποψη για τη μόρφωση, από εκείνη που αποτύπωσε άγνωστος υπάλληλός του, συντάξας την απάντηση της 15-11-2014, για τους ελάχιστους φοιτητές - επιτυχόντες στην ελληνική αστυνομία το έτος 2013, που επέλεξαν να σπουδάσουν και να μορφωθούν.
Τι, κατά την άποψή σας, θα προκαλούσε σε μας, τους γονείς αυτών των παιδιών, μεγαλύτερη θλίψη;
Μία Ελληνίδα πολίτης και μητέρα.