Είναι σπάνιο, όποιος έχει μεγαλώσει στην Κρήτη να μην έχει γίνει μάρτυρας μιας σκηνής όπου ένα όπλο πρωταγωνιστούσε και αποτέλεσε μια δυσάρεστη εμπειρία.:
Σε ένα γάμο, όπου οι σφαίρες έπεφταν βροχή και κάλυπτε το κεφάλι του, να μην του ‘ρθει καμιά αδέσποτη ή έκλεινε τα αφτιά του στο θόρυβο μα και το φόβο, που προκαλούσαν οι κατά συρροή μπαλωθιές.
Διαβάστε επίσης
Σ ένα τραπέζι, που κάποιος μεθυσμένος έβγαζε το πιστόλι κι από την «άνθισή» που είχε έπαιζε τάχα μου στον αέρα, μα οι σφαίρες πηγαίνανε «πέρα πώδε» χωρίς σκοπό, μα τελικά έβρισκαν έναν τυχάρπαστο στόχο, σε κάποιο αντικείμενο, τοίχο κ.λ.π .Κι όλοι μετά, κάνανε το σταυρό τους που ευτυχώς, δεν έγινε το περισσότερο…
Σ΄ ένα σπίτι, που κάποιος εξαγριωμένος συγγενής έπαιρνε το όπλο του και πάνω στον καβγά, το ξάμωνε στον άλλο μέχρι να μπει ανάμεσα κάποιος ψυχικά νηφάλιος, για να αποτρέψει το κακό, με το ρίσκο να πατηθεί η σκανδάλη και να βρει εκείνον ως στόχο. Στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για πολύ οριακή εμπειρία για όλους τους παρευρισκόμενους: όλα κρέμονται σε μια κλωστή απειροελάχιστου χρόνου και οι παρόντες με κομμένη την ανάσα κάνουν κινήσεις απόλυτης ακρίβειας ή ακινησίας, μέχρι να αποκλιμακωθεί κάποια σωτήρια στιγμή, η ένταση, κι ο πιστολάς να έρθει στα σύγκαλά του.
Αυτά είναι μερικά μόνο στιγμιότυπα, με αίσιο αποτέλεσμα και χωρίς αποτύπωση του ψυχικά τραυματικού συμβάντος, που προκάλεσε φόβο και ανασφάλεια για τη ζωή, που για μια στιγμή παίχτηκε κορώνα γράμματα.
Δυστυχώς , υπάρχουν και οι λιγότερο τυχεροί, εκείνοι που βίωσαν την εκπυρσοκρότηση ενός όπλου που βρήκε ζωντανό στόχο. Εκείνοι που βρέθηκαν να θρηνούν για κάποιο δικό τους άνθρωπο, που μπήκε στη θέση του «αυτόχειρα», του «θύματος» ή του «δράστη». Παρ’ όλο που η παροιμία τονίζει «καλιά ‘ναι η μάνα του φονιά παρά του σκοτωμένου», η αλήθεια είναι πως κι ο θύτης της υπόθεσης έχει να αντιμετωπίσει από τούδε και στο εξής μια οδυνηρή πραγματικότητα σε προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό και υπαρξιακό επίπεδο.
Το περιβάλλον των ανθρώπων που βιώνουν μια τέτοια ξαφνική και με βίαιο τρόπο απώλεια χωρίς να το έχουν διαλέξει, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πληγή αόρατη που αιμορραγεί τη θλίψη, το φόβο, την αδικία, τον βαθύ πόνο, τη βιαιότητα, την αβεβαιότητα, τους εφιάλτες, το στίγμα... Παράγοντες που διαταράσσουν την αίσθηση ασφάλειας, σταθερότητας και εσωτερικής ειρήνης , απαραίτητα δομικά υλικά για την ανάπτυξη κάθε προσωπικότητας , με αυτοεκτίμηση, (αυτο)σεβασμό, τη δημιουργία μιας ζωής βιωμένης με νόημα, κ.λ.π. Αιτίες που πυροδοτούν άγχος, φοβίες, ψυχοσωματικά συμπτώματα,κ.ά ως αποτέλεσμα της συνεχούς έκθεσης σε περιβάλλον εν δυνάμει απειλητικό. Πώς θα τα επεξεργαστούν όλα αυτά, ώστε να μην γίνουν δυνάστες της από εδώ και στο εξής ζωής τους;
Υπάρχουν βέβαια κι άλλα ερωτήματα που χρειάζεται να αρχίσουν να μας απασχολούν και σχετίζονται με την καθημερινότητα και τη διαχρονικότητα της οπλοκατοχής:
Έχουμε αναρωτηθεί πώς νιώθει ένα παιδί στο χωριό όταν εμφανίζεται ένα περιπολικό , όταν ξέρει πως στο σπίτι του είναι κρυμμένο το όπλο του πατέρα του κι αν κάνουν έλεγχο και το βρουν, μπορεί να πάει φυλακή; Πώς εκπαιδεύεται να λέει ψέματα για να τον προστατέψει; Πώς μαθαίνει από μικρός/ή να σηκώνει το βάρος ένοχων μυστικών; πώς αυτή η τάση θα επηρεάσει αργότερα τη σχέση με τον εαυτό και τους άλλους ; Πώς θα καταφέρει να διαφοροποιηθεί μεγαλώνοντας;
Πώς μπορεί να νιώθει η σύζυγος ενός ανθρώπου που δεν συμφωνεί με την οπλοκατοχή, και φοβάται για τους γιους της, όμως κι εκείνη την στηρίζει, μη διεκδικώντας κάτι διαφορετικό; Πώς να τολμήσει μια γυναίκα να ξεστομίσει, ότι θέλει να χωρίσει από κάποιον σύζυγο οξύθυμο, που οπλοφορεί;
Πόσο φόβο έχει κρύψει στην κάνη του όπλου του, εκείνος που το κατέχει/φέρει και που ποτέ δε θα παραδεχτεί; Πόσο απειλητικά βιώνει τη ζωή για να χρειάζεται ένα όπλο να την προστατεύει; Ποια ανάγκη τον κάνει να προβάλλεται ως εν δυνάμει «αντι-ήρωας» σε μάχες και επαναστάσεις ανύπαρκτες αντί να ασχολείται με την προσωπική και κοινωνική του εξέλιξη και προσφορά ;
Τέτοια ερωτήματα, για εκείνους που τα βιώνουν, αποτελούν αγκάθια που πληγώνουν και διαμορφώνουν ένα «εσωτερικό τοπίο» που, η αγωνία, η ανησυχία , ο φόβος ο μη παραδεκτός, διαβρώνουν (ακόμη κι αν δε γίνεται άμεσα αντιληπτό) την μελλοντική τους εξέλιξη.
Ως κοινωνία έχουμε ευθύνη να αρχίσουμε να βλέπουμε όλες τις διαστάσεις του φαινομένου της οπλοκατοχής κι όχι μόνο ως κάτι απρόσωπο και αποστασιοποιημένο. Υπάρχουν μάτια που βλέπουν, αφτιά που ακούνε, κορμιά που βιώνουν το καρδιοχτύπι της, χωρίς να έχουν φωνή να το παραδεχτούν. Πίσω από κάθε όπλο υπάρχουν πρόσωπα που βιώνουν την ύπαρξή του, το καθένα με διαφορετικό τρόπο κι όχι πάντα ευχάριστο.
Ως κοινωνικοί επιστήμονες, έχουμε ευθύνη να φωτίσουμε αυτές τις αθέατες ή άρρητες πλευρές ώστε αν μη τι άλλο, ν ‘αρχίσει να περιορίζεται η έκταση αυτής της αόρατης ή και κάποιες φορές ορατής πληγής. Ο δρόμος είναι μακρύς, μα είναι ώρα να αρχίσουμε να τον διαβαίνουμε, κάνοντας βήματα μπροστά…
Ακριβή Βρέντζου
Ψυχολόγος