Tου Δρ. Κωνσταντίνου Δούβλη, ειδικού κοινωνιολόγου της Αστυνόμευσης*
Υποκρισία, είναι το όνομα του παιχνιδιού.
Αυτή η τόσο θελκτική καταφυγή στο φαντασιακό, στη ζώνη του λυκόφωτος, στην εικονική αυτή πραγματικότητα όπου όλοι είμαστε αγνοί και καλοκάγαθοι και, ως εκ τούτου, αθώοι του αίματος.
Ποιός άραγε δε γνώριζε ότι εκτός από το «Εξαρχιστάν», το αυτόνομο κρατίδιο που «ακμάζει» στο κέντρο της Αθήνας, υπάρχουν και άλλα άβατα μέσα στον ευρύτερο αστικό ιστό?
Ποιος δε ξέρει ότι σε Μενίδι και Ζαφείρι, δύσκολα κυκλοφορείς τις προχωρημένες ώρες? Ότι το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων είναι καθημερινότητα που έχει φτάσει στο σημείο να θεωρείται «κανονικότητα»? Ότι οι εκβιασμοί, οι ξυλοδαρμοί και πυροβολισμοί είναι στην ημερήσια διάταξη?
Και όμως, όλοι δηλώσαμε «σοκαρισμένοι» από τον προχθεσινό θάνατο ενός 11 χρονου παιδιού από αδέσποτη σφαίρα. Πόσο απίθανο ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο σε γειτονιές που η παρανομία είναι κανόνας και η νομιμότητα αντιμετωπίζεται ως …καταπίεση?
Το χω γράψει πολλάκις και δε θα κουραστώ. Η εγκληματικότητα είναι κοινωνικό φαινόμενο και ΔΕΝ έχει να κάνει με την αστυνόμευση. Η αστυνομία καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση την οποία δεν δημιούργησε και για την οποία δεν ευθύνεται! Οι ευθύνες είναι πολλές και είναι κυρίως πολιτικές.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας και του κατ ευφημισμόν Υπουργείου προστασίας ( εδώ γελάμε) του Πολίτη δείχνουν μια ακατανόητη ανοχή στην κάθε είδους παρανομία. Οι πολιτικές καταβολές των κυβερνώντων που στα αντιπολιτευτικά τους χρόνια καβάλησαν το κύμα της αγανάκτησης και συντάχθηκαν με τους κάθε λογής αγανακτισμένους, δίνουν πολιτική κάλυψη σε κάθε παρανομούντα εντός της επικράτειας.
Είναι σαν να θεωρούν ηθικό τους καθήκον να συνταχθούν με όποιον φωνάζει και καταστρέφει περισσότερο!
Αυτή η κάλυψη, λαμβανομένης υπ όψιν και της αμηχανίας του αστικού κόσμου της χώρας, έδωσαν ένα “ηθικό πλεονέκτημα” σε κάθε παράνομο και δημιούργησαν μια στρεβλή κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ο παράνομος, ο κακοποιός ακόμα και ο τρομοκράτης απολαμβάνει μια ιδιότυπη κοινωνική ασυλία για τις έκνομες πράξεις του.
Αυτό ισχύει από τις τροχαίες παραβάσεις και εκτείνεται στα πιο βαριά εγκλήματα. Πάντα υπάρχει μια δικαιολογία για αυτόν που παρανόμησε.
Πάντα αντιμετωπίζεται ως ο αδικημένος της ζωής που «δεν είχε άλλο τρόπο” από το να παρανομήσει.
Η περιοχή που έγινε το προχθεσινό βάρβαρο φονικό, κατοικείται κυρίως από Ρομά που έχουν σε μεγάλο βαθμό άμεση σχέση με την βαριά παρανομία. Ως επί το πλείστον είναι άνθρωποι αναλφάβητοι, αποκομμένοι από τον κοινωνικό ιστό, χωρίς δεσμούς από την κοινωνία την οποία βλέπουν ως εχθρό και θεωρούν χρέος τους να την βλάψουν.
Ο αξιακός τους κώδικας παρέχει νομιμοποίηση σε μια σειρά εγκληματικών πράξεων που αντιμετωπίζονται ως τρόπος για επιβίωση σε μια κοινωνία που δε τους θέλει και δε τη θέλουν.
Το πραγματικά παράδοξο, όπως προανέφερα, είναι ότι το Κράτος παρέχει νομιμοποιητική κάλυψη σε αυτό το στρεβλό σκεπτικό. Τους έχει επιτρέψει μια παράξενη αυτονομία με τον όρο ότι οι παραβατικές πράξεις θα περιορίζονται εκεί.
Ποιο μήνυμα μεταδίδεται λοιπόν? Μπορείς να πουλάς ναρκωτικά , να ασχημονείς, να πυροβολείς, όσο τα κάνεις όλα αυτά μέσα σε συγκεκριμένες γειτονιές. Μια αφελής προσέγγιση που ελπίζει πως, όταν περιορίσεις γεωγραφικά ένα φαινόμενο, σταματάς την εξάπλωση του. Μετά όμως έρχεται η πραγματικότητα και σου θυμίζει ότι τα κοινωνικά φαινόμενα δεν λαμβάνουν χώρα σε εργαστηριακούς σωλήνες και ο περιορισμός τους μέσω «απομόνωσης" είναι ανέφικτος…
Το άβατο λοιπόν, είναι πια επίσημη κρατική πολιτική! Όσο για τις ευθύνες? Ο εύκολος στόχος, ο θεσμός που χρησιμοποιήθηκε όσο κανείς ιστορικά για να ικανοποιηθούν οι στόχοι κάποιων. «Θα τα ρίξουμε στην αστυνομία»!
Η αστυνομία, ειδικά μέσα στο κλίμα της αμείωτα ορμητικής κρίσης, σίγουρα έχει τα προβλήματά της. Παρωχημένος εξοπλισμός, υποστελέχωση και πολλά άλλα. Αλλα το μεγαλύτερο της πρόβλημα είναι άλλο: Δεν διαθέτει πολιτική κάλυψη.
Δεν είναι μυστικό ότι πολλά έμπειρα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ ισχυρίζονται- όχι αβάσιμα- πως αν πάρουν το «ΟΚ» από την πολιτική ηγεσία και γνωρίζουν ότι οι πράξεις τους θα τύχουν κάλυψης , η εξουδετέρωση αυτών των θυλάκων παραβατικότητας είναι ζήτημα ολίγων ημερών.
Γιατί δε τους δίδεται, θα αναρωτηθείτε. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση ακροβατεί μεταξύ της σκληρής πραγματικότητας και των ουτοπικών αντιπολιτευτικών εξαγγελιών της. Μεταξύ του «ανθρωπισμού» που τον χρησιμοποιούσε ως καραμέλα για να καλύψει τις ελλειμματικές πολιτικές της και της ανάγκης να εφαρμόσει συγκεκριμένες πολιτικές διαχείρισης κρίσεων. Βλέπετε είναι άλλο να διαμαρτύρεσαι και να εξαπολύεις χαρακτηρισμούς και άλλο να φέρεις το ασήκωτο βάρος της διακυβέρνησης όπου καλείσαι να δράσεις.
Σε αυτόν το κυκεώνα, προσθέστε την ιδεοληπτική της στάση και τη βαθύτατη πολιτική απέχθεια της για τα Σώματα ασφαλείας και έχετε έτοιμο το πολιτικό κατασκεύασμα για την επίρριψη ευθυνών (blame game)
Η Αστυνομία ασφυκτιά από τον έντονο πολιτικό έλεγχο που είναι αποτέλεσμα της δικτατορίας. (πόσο ακόμα θα την πληρώνει η ταλαίπωρη αστυνομία..) Ακόμα αντιμετωπίζεται ως θεσμός ανώριμος και ανεξέλεγκτος που αν αφεθεί να λειτουργήσει αυτόνομα θα εκτραπεί. Συνεπεία αυτού, η αστυνομία δε μπορεί να ενεργήσει όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες της Δύσης. Επιχειρησιακά ανεξάρτητα και αυτόνομα! Γι αυτό και για να κάνει το αυτονόητο, πρέπει να υπάρξει εντολή υπουργού!
Εντολή υπουργού για να παρέμβουν τα στελέχη της ΕΛ. ΑΣ. σε καταυλισμούς Ρομά που αποτελούν άντρο παραβατικότητας!
Είναι σαν να πρέπει να παρέμβει ο υπουργός υγείας για να χειρουργηθεί ένας ασθενής που χαροπαλεύει..
Κάντε τον συνειρμό και αναλογιστείτε πόσο ανώριμη είναι η δημοκρατία μας…
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας/Εγκληματολογίας ( PhD in Sociology of policing, University of Essex, UK), ειδικευμένος σε θέματα Ασφάλειας, Αστυνόμευσης και Ποινικού Συστήματος στις ΗΠΑ (Loyola University of Chicago.)
egklimatologos.blogspot.gr